مسعود شیردل - کارشانس ارشد ژنتیک وبه نژادی گیاهی

حفاظت از منابع طبیعی همواره مورد توجه سیاستگذاران قرار داشته، اما برنامه های اجرا شده در راستای مدیریت این منابع زیستی با توفیق چندانی همراه نبوده اند، بهنحوی که تخریب منابع آب، خاک، جنگل و سکونتگاه های طبیعی در چند دهه اخیر افزایشیافته است. همین امر موجب نگرانی اندیشمندان مختلف گردیده است. برخی صاحبنظران بر این باورند که جهان در آستانه اتمام منابع طبیعی قرار دارد. در این میان، هرچند نقش مداخله گری های انسانی در افزایش تخریب منابع زیستی مورد پذیرش قرارگرفته، اما سیاست گذاری های انجام شده در زمینه ی حفاظت منابع طبیعی همچنان بر مبنای تفکرات سنتی فایده نگر طرح ریزی می گردند که در آن، تخریب منابع بهعنوان فرایندی طبیعی تلقی میشود و نقش انسانها در شکل گیری تغییرات زیست محیطی نادیده انگاشته میشود. بنابراین، دستیابی به اهداف حفاظت پایدار منابع زیستی نیازمند بازاندیشی در این شیوه تفکر و رویکرد به اندیشه های معاصر میباشد. به منظور حفظ منابع طبیعی می بایست در نگرشی سیستمی و جامع نگر، رابطه نظام اجتماعی- بوم نظام موردتوجه قرارگرفته و بر نقش ابعاد انسانی در سازگاری با بوم نظام تاکید شود. همچنین حفاظت منابع طبیعی دارای بنیانی فرهنگی می باشد. بنابراین، تبیین رابطه فرهنگ و ارزش ها و نگرشهای برآمده از آن با سیاستگذاری، تولید، نشر و بهکارگیری برنامه های حفاظتی ضروری است

حفظ، منابع طبیعی، محیط زیست، بهره برداری، مطلوب، نهاده های کشاورزی