میرمحمد حمزه - دانشجوی ارشد جغرافیا، گرایش اکوتوریسم، دانشگاه هرمزگان
مهدی میرزاده کوهشاهی - عضو هیئت علمی گروه جغرافیا، دانشگاه هرمزگان

بومگردی به عنوان مفهومی که بر پایه ایده آل های حفاظت محیط زیست و توسعه پایدار استوار است، رواج جهانی دارد. بومگردی، ارزشمندترین شاخه طبیعت گردی است که قصد دارد به شیوه خردمندانه ای با کمترین اثر منفی بر طبیعت و فرهنگ منطقه، بیشترین فایده را برای آن داشته باشد. این نوع گردشگری علاوه بر تعامل با جاذبه های طبیعی، با زندگی و هنجار مردم محلی نیز در ارتباط است که خود نیز در تعامل با جاذبه های طبیعی است. در این پژوهش، به بررسی ظرفیت های توسعه اقامت های بوم گردی در سواحل دریایی مکران پرداخته شد. روش گردآوری اطلاعات در این پژوهش با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و مطالعات میدانی صورت گرفته است. در این پژوهش از ۶ اقامت های بوم گردی در سواحل دریایی مکران بازدید به عمل آمده، و شرایط ویژه و همچنین ظرفیت های مربوط به توسعه این اقامت های بوم گردی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج بررسی های این پژوهش نشان داده است که از مهمترین ظرفیت های توسعه برای اقامت های بوم گردی، می توان به تطبیق بین مکان های باستانی و تفریحی با این اقامت های بومی نام برد، بدین شیوه که اکثر این اقامت های بومی بررسی شده، هر کدام در نزدیکی یک مکان باستانی و یا مکان تفریحی قرار داشته اند، که اگر بتوان یک پل ارتباطی بین این مکان ها ایجاد نمود، در توسعه این اقامت های بومی، گام موثری برداشت. همچنین از دیگر ظرفیت های این اقامت های بوم گردی می توان به مواردی از قبیل: وجود منابع طبیعی، وجود جنگل و باغ های بزرگ، وجود چشمه های طبیعی، نزدیکی به ساحل، آب و هوای مناسب، غذاهای طبیعی و... نام برد.

بومگردی، مناطق ساحلی، اقامتگاه، مکران