محمدحسین پاکروح - دانشجوی دکتری حرفه ای دامپزشکی، دانشکده دامپزشکی دانشگاه شهرکرد
حمیدرضا شهیدی - دانشجوی دکتری حرفه ای دامپزشکی، دانشکده دامپزشکی دانشگاه شهرکرد
محمد کاظمی - دانشجوی دکتری حرفه ای دامپزشک ی، دانشکده دامپزشکی دانشگاه شهرکرد
محمد شادخواست - دانشیار گروه علوم پایه، دانشکده دامپزشکی دانشگاه شهرکرد

پرورش ماهی در قفس اثرات بیولوژیکی متعددی بر محیط اطراف دارد. این تاثیرات عمدتا به دلیل ضایعات آلی تولید شده توسط ماهی است که در ستون آب انباشته شده و در نهایت در بستر دریا نشسته و رسوبات تشکیل می دهد. یکی از رسوبات بیولوژیکی اولیه در پرورش ماهی، لجن مدفوع است که حاوی میکروارگانیسم ها، باکتری ها، ویروس ها و سایر مواد آلی است. این ضایعات می تواند منجر به تغییراتی در اکوسیستم محلی، از جمله تغییر در چرخه مواد مغذی، سطح اکسیژن و تنوع زیستی شود. اثرات این رسوبات می تواند مضر باشد. آنها می توانند ارگانیسم های ساکن در کف را خفه کنند، سطح اکسیژن آب را کاهش دهند و به گسترش بیماری ها در بین آبزیان و انسان هایی که ماهی های پرورشی مصرف می کنند، کمک کنند. علاوه بر این، تجمع این رسوبات می تواند منجر به تشکیل لایه های گل و لای شود که می تواند زیستگاه را بیشتر تخریب کند و بر اکوسیستم محلی تاثیر منفی بگذارد. برای کنترل این اثرات می توان اقدامات متعددی انجام داد از جمله تمیز کردن منظم قفس ها برای به حداقل رساندن میزان زباله هایی که در بستر دریا می نشینند؛ استفاده از قفس هایی که باعث گردش بهتر آب و کاهش غلظت زباله های آلی می شود؛ اجرای استراتژی های مدیریت پسماند، مانند استفاده از فیلترهای زیستی برای تصفیه زباله قبل از ورود به ستون آب؛ محدودیت در اندازه و مکان مزارع پرورش ماهی برای جلوگیری از انتشار رسوبات در مناطق بزرگتر از بستر دریا و نظارت و مقررات برای اطمینان از مطابقت مزارع پرورش ماهی با استانداردهای زیست محیطی و بهترین شیوه ها. با اجرای این اقدامات، اثرات بیولوژیکی منفی پرورش ماهی در قفس را می توان به میزان قابل توجهی کاهش داد که منجر به اکوسیستم های دریایی سالم تر و شیوه های پرورش ماهی پایدار می شود.

رسوبات زیستی، قفس دریایی، آبزی پروری