ارتباط یادگیری خودگردان با خودتنظیمی دانش آموزان

نظریه خودگردانی یادگیری ریشه در نظریه های شناختی و خبرپردازی دارد. این نظریه ها معتقدند که یادگیرنده در جریان یادگیری فعال است و مطابق با نوع فعالیت و نحوه پردازش اطلاعات است که به دانشی دست می یابد که منحصر به فرد است و دیگران به نوع خالص آن دانش دست پیدا نمی کنند. دیدگاه های نظری برجسته در زمینه خودتنظیمی یادگیری، فراوان است. این نظریه ها اکثرا از ۱۹۸۰ در تلاش برای توصیف آنچه یادگیرنده موفق انجام می دهد، پدید آمدند. این دیدگاه ها ساختارها و مکانیسم های متفاوتی را پیشنهاد می کنند. به عبارت دیگر، این نظریه ها از نظر ابعادی که مورد تاکید قرار می دهند و در نتیجه این که چه راهبردها و فرایندهایی را برای ارتقای موفقیت تحصیلی مورد تاکید می دهند، متفاوتند. نظریه پردازان کنشگر بیان می کنند که پاسخ های خودگردانی باید به محرک تقویت کننده بیرونی متصل شوند، چرا که پاسخ های خود گردانی در واقع حلقه هایی هستند که برای به دست آوردن تقویت به یکدیگر متصل می شوند. بنابراین، اگر خود تقویتی به شکل زنگ تفریح به یادگیرندگان در کسب موفقیت در آزمون کمک کند، زنگ تفریح ادامه پیدا می کند و اگر سبب بهبود عملکرد در آزمون نشود، این خود تقویتی متوقف خواهد شد.

کلیدواژه ها:

تکلیف گریزی ، اهمال کاری تحصیلی ، دانش آموزان