سیمای مرگ در شعر فارسی (سبک های خراسانی,عراقی وهندی)
عنوان مقاله: سیمای مرگ در شعر فارسی (سبک های خراسانی,عراقی وهندی)
شناسه ملی مقاله: RAVAN06_1540
منتشر شده در ششمین همایش بین المللی روانشناسی، علوم تربیتی و مطالعات اجتماعی در سال 1402
شناسه ملی مقاله: RAVAN06_1540
منتشر شده در ششمین همایش بین المللی روانشناسی، علوم تربیتی و مطالعات اجتماعی در سال 1402
مشخصات نویسندگان مقاله:
سید سجاد علوی - کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی
خلاصه مقاله:
سید سجاد علوی - کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی
شعر فارسی از دوران گذشته تا کنون تغییرات بسیاری داشته است. مرگ اندیشی آغاز فلسفه و حقیقت جویی است. مرگ در اشعار این شاعران، تقریبا همان مفهوم و معنایی را دارد که دین بیان داشته است. این مسئله بیشتر برمی گردد به جهان بینی دینی شاعران. البته با وجود جهان بینی مشترکی که شاعران در تمام دوره ها داشته اند، شدت و میزان مرگ اندیشی آنها در دوره های مختلف، متناسب با شرایط و اوضاع اجتماعی، متفاوت بوده است. در این مقاله شما را با اهمیت و انواع سبک های شعر فارسی و سیمای مرگ در شعر های فارسی آشنا خواهیم کرد.
کلمات کلیدی: شعر فارسی، سبک، خراسانی، عراقی، هندی.
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1988276/