نفیسه سپه دوست - گروه نانوبیوتکنولوژی، دانشکده علوم زیستی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
زهرا رحیم زاده - گروه نانوبیوتکنولوژی، دانشکده علوم زیستی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
الناز تمجید - گروه نانوبیوتکنولوژی، دانشکده علوم زیستی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران

امولسیون ها موادی هستند که از ترکیب دو مایع امتزاج ناپذیر و پایدار سازی آن ها توسط عوامل فعال سطحی تشکیل می شوند. نانوامولسیون ها و میکروامولسیون ها نوعی از امولسیون ها هستند که دارای اندازه در حد ۱ تا ۱۰۰ نانومتر بوده و خواص منحصر به فردی ازجمله پایداری بالاتر، نسبت سطح به حجم و ظرفیت بالاتر بهعنوان حامل و ظاهر شفاف دارند. این امر باعث توجه چشمگیر محققان به آنها در کاربرهای مختلف از جمله پزشکی، صنایع غذایی، پلیمریزاسیون و غیره شده است. شایان ذکر است که این دو عبارت به دلیل تشابه زیاد در برخی تحقیقات به جای یکدیگر به کار برده می شوند درحالی که دارای خواص و روش های سنتز متمایزی می باشند. نانوامولسیون ها از لحاظ سینتیکی پایدار هستند اما از لحاظ ترمودینامیکی پایداری بالایی ندارند؛ همچنین دارای روش های سنتز پر انرژی و کم انرژی می باشند. اما میکروامولسیون ها با ایجاد مقادیر دقیق و مناسب از مواد تشکیل دهنده آنها، بصورت خودبخودی تشکیل می شوند و همچنین پایداری ترمودینامیکی و عدم پایداری سینتیکی از مشخصات میکروامولسیون ها می باشد. هر کدام از این دو نوع امولسیون با توجه به خواص خود می توانند در کاربرد های مختلف استفاده شوند؛ برای مثال میکروامولسیون ها در صورت عدم تغییر غلظت مواد و شرایط محیطی می توانند ماه ها و یا سال ها بدون تغییر باقی بمانند در حالی که نانوامولسیون ها محدودیتی برای تغییر غلطت ندارند ولی مدت پایداری آنها کوتاه تر می باشد. در این پژوهش به مقایسه تفاوت ها و شباهتهای این دو نوع امولسیون با تاکید بر تعاریف، روش های سنتز و خواص اصلی آنها پرداخته خواهد شد.

سیستم های کلوئیدی؛ نانوامولسیون؛ میکروامولسیون؛ پایداری سینتیکی؛ پایداری ترمودینامیکی