پیش بینی نگرش به اعتیاد در نوجوانان بر اساس انسجام خانواده و ابراز وجود: نقش واسطه خودتنظیمی ارادی

هدف از انجام این پژوهش، پیش بینی نگرش به اعتیاد در نوجوانان بر اساس انسجام خانواده و ابراز وجود: نقش واسطه خودتنظیمی ارادی بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پسر مقطع متوسطه اول شهر اهواز در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ بود. به این منظور ۲۴۶ نوجوان به روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند. روش پژوهش، همبستگی از نوع معادلات ساختاری بود. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های نگرش به اعتیاد زرگر، نجاریان و نعامی (۱۳۸۷)، انسجام خانواده رضویه و سامانی (۱۳۸۱)، ابراز وجود گمبریل و ریجی (۱۹۷۵) و خودتنظیمی ارادی گرانفسکی و کرایج (۲۰۰۶) استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و معادلات ساختاری انجام شد (p<۰.۰۵). نتایج نشان داد تمامی مسیرهای مستقیم جز مسیر انسجام خانواده به نگرش به اعتیاد به معنادار شدند (p>۰.۰۵). همچنین، بین انسجام خانواده با نگرش به اعتیاد از طریق خودتنظیمی ارادی و نیز بین ابراز وجود با نگرش به اعتیاد از طریق خودتنظیمی ارادی رابطه غیرمستقیم وجود داشت. به طور کلی نتایج نشان داد مدل برازنده داده ها بود.

کلیدواژه ها:

نگرش به اعتیاد ، انسجام خانواده ، ابراز وجود و خودتنظیمی ارادی