زهرا عطایی - کارشناسی ارشد برنامه ریزی درسی دانشگاه پیام نور، سمنان، واحد دامغان، ایران

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر فرهنگ کلاسی بر یادگیری مشارکتی و خودپنداره دانش آموزان متوسطه اول دامغان بود. روش این پژوهش همبستگی از نوع پیش بینی بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان ۱۴ تا ۱۶ سال متوسطه دوم شهر زابل به تعداد ۷۰۶ نفر می باشد بر اساس جدول مورگان تعداد ۲۵۴ نفر به صورت تصادفی طبقه انتخاب شدند. در این پژوهش ابزار گردآوری داده ها سه پرسشنامه فرهنگ کلاسی الساندر و ساد (۱۹۸۸)، پرسشنامه خودپنداره یی یسن چن (۲۰۰۴) و یادگیری مشارکتی مدل چو و باولی (۲۰۰۸) است. برای تجزیه و تحلیل داده ها آزمون متناسب با داده ها همچون آزمون رگرسیون با نرم افزار SPSS۲۰ استفاده شد. نتایج نشان داد فرهنگ کلاسی بر یادگیری مشارکتی و خودپنداره دانش آموزان متوسطه اول دامغان تاثیر دارد و بر اساس نتایج آزمون رگرسیون در گام اول فرصت های آموزشی، در گام دوم روابط دانش آموزان و معلمان و در گام سوم روابط دانش آموزان وارد الگو شده است این سه متغیر توانسته ۶۹درصد تغییرات یادگیری مشارکتی و ۷۵ درصد تغییرات خودپنداره را پیش بینی کند. بنابراین چنین تبیین می شود که فرهنگ کلاسی که مبتنی بر حمایت است می تواند محیطی غنی از امکانات آموزشی کافی و آب و هوای مساعد و راحت تری را برای دانش آموزان فراهم سازد و تمرکز بیشتری بر روی فعالیت های کلاسی که منجر به افزایش کارایی دانش آموزان می شود.

فرهنگ کلاسی، یادگیری مشارکتی، خودپنداره.