سیما جاودانی - دانشجوی کارشناسی بهداشت مدارس، دانشگاه علوم پزشکی یاسوج

این مقاله به بررسی روشهای اثربخش در پرورش فرزندان دچار اضطراب می پردازد و بر چارچوب های قانونی و سیاستی ضروری برای حفاظت از سلامت روان کودکان تاکید می کند. ما با تبیین شیوع رو به افزایش اضطراب دوران کودکی ، چه در ایران و چه در سطح جهانی ، به عنوان یک نگرانی اجتماعی مهم شروع می کنیم . با استفاده از تحقیقات اخیر و پیشرفت های قانونی ، از جمله قانون سلامت روان ایران، به روشهای موثری مانند مداخله زودهنگام و خدمات یکپارچه سلامت روان می پردازیم . تجزیه و تحلیل مقایسه ای با حوزه های قضایی خارجی بهترین شیوه ها را نشان می دهد و بر اهمیت مداخلات پیشگیرانه ، مانند برنامه های بهداشت روان مبتنی بر مدرسه و مشارکت های اجتماعی تاکید می کند. یافته ها بر ضرورت یک رویکرد جامع که ماهیت چندوجهی اضطراب دوران کودکی را در نظر می گیرد، تاکید می کند. این شامل مشارکت والدین ، محیط های مدرسه فراگیر و آموزش تخصصی برای پزشکان است . تحقیقات آینده باید بر ارزیابی تاثیر اصلاحات قانونی ، ردیابی نتایج بلندمدت و کاوش در راه حل های نوآورانه سلامت روان دیجیتال متمرکز شود. پیامدها به والدین ، مربیان و پزشکان گسترش می یابد و بر نقش کمپین های آگاهی ، آموزش معلمان، و آموزش تخصصی پزشکان تاکید می کند. این فصل با خلاصه کردن روشهای موثر، تاکید بر نیاز به یک دیدگاه کل نگر، تشریح مسیرهای تحقیقاتی آینده، و پرداختن به پیامدهای ذینفعان، به گفتمان جهانی در مورد حفاظت از رفاه ذهنی کودکان کمک می کند.

اضطراب دوران کودکی ، قانون اساسی ، حاکمیت ، چارچوبهای قانونی ، رویکرد کل نگر