Firooz Madadi MD - دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی
Jaafar Tavakolian MD - دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی
Arash Maleki MD - دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی
Mehdi Rahimi MD - دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی
Reza Zandi MD - دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی
Mohammad Reza Bigdeli MD - دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

پیش زمینه: رباط متقاطع جلویی، ساختمان اولیه ای است که جا به جایی جلویی تی بیا را کنترل می کند. بازسازی این رباط می تواند عمکرد طبیعی زانو را بازگرداند. هدف از این مطالعه مقایسه سه روش تثبیت فمور در بازسازی رباط متقاطع جلویی زانو می باشد.مواد و روش ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی، ۱۲۰ بیمار به صورت تصادفی در ۳ گروه ۴۰ نفره قرار گرفتند. هر گروه با یکی از سه روش تثبیت فمور «آپرفیکس»، «رجیدفیکس»، و «اندوباتون» تحت درمان قرار گرفتنند. بیماران قبل و ۱۲ ماه  پس از جراحی، معاینه و براساس میزان جابه جایی جلویی تی بیا به کمک KT-۱۰۰۰ نمره بندی «لی شلم»  مقایسه شدند.یافته ها: در روش تثبیت با «اندوباتون»، نمره «لی شلم» از ۱۸/۵۹±۶۳/۲۱ قبل از بازسازی رباط به ۹/۴۷±۹۰/۶۴ بعد از بازسازی، در تثبیت با روش «آپرفیکس» از ۱۸/۷۴±۶۵/۷۲ به ۵/۳۵±۹۶/۲۲ و در تثبیت با «رجید فیکس» از ۱۷/۴۵±۶۹/۲۱ به ۹/۴۷±۹۰/۶۴ افزایش یافت. شش مورد شکست در روش «اندوباتون»، ۴ مورد در «رجیدفیکس»، و ۱ مورد در روش «آپرفیکس» وجود داشت. میزان جابه جایی جلویی تی بیا در روش «اندوباتون» ۱/۵۸±۳/۹۶ میلی متر، در روش «رجید فیکس» ۱/۴۸±۴/۲۸ میلی متر و در روش «آپرفیکس» ۱/۷۹±۴/۰۳ میلی متر بود. از نظر طول زمان جراحی، بین سه روش تثبیت فمور اختلاف معنی داری وجود نداشت.نتیجه گیری: از نظر قدرت پیوند در ابتدای کار و نتایج کلی، روش «آپرفیکس» نتایج بهتری نسبت به دو روش دیگر نشان داد. تحقیقات بیشتر با تعداد بیشتر بیماران و دوره پیگیری طولانی تر در این زمینه توصیه می گردد.

رباط متقاطع جلویی, آرتروسکوپی, زانو