شایستگی های مورد نیاز مربی برای گذار از نظریه به عمل تربیتی؛ تبیینی مبتنی بر حکمت اسلامی

هدف: یکی از مسئله‎های مورد دغدغه معلمان و مربیان این است که چگونه می‎توانند در موقعیت‎های عملی، از آموخته‎های نظری خود (که معمولا کلی و ناوابسته به موقعیت هستند) استفاده کرده و بتوانند به درستی تشخیص دهند که به صورت خاص، چه باید کنند؟ در میان اندیشنمدان تعلیم و تربیت مدرن، برخی به پیش‎بینی یک قلمروی معرفتی واسطه میان نظریه‎های کلی و عمل تربیتی یا پیشنهاد مجموعه‎ای از دستورالعمل‎ها برای پیمودن این فاصله پرداخته‎اند و برخی نیز، بعضی از ویژگی‎های شخصیتی معلم را به عنوان عامل پل زدن میان نظریه و عمل معرفی نموده‎اند و برخی رویکردها نیز از اساس، توجه اندکی به این چالش داشته‎اند. پژوهش حاضر می‎کوشد با بررسی و تحلیل دیدگاه‎های فیلسوفان مسلمان درباره‎ی پاره‎ای حقایق انسانی مرتبط همانند انواع و مراتب علوم، فعل ارادی انسان و مقدمات آن، عقل عملی و ملکات عملی، به استخراج مهم‎ترین شایستگی‎های مورد نیاز مربی برای گذار از نظریه به عمل تربیتی بپردازد.روش تحقیق: روش استفاده شده در پژوهش، روش تحلیل محتوای کیفی است.یافته ها: براساس یافته‎ها، مربی علاوه بر مجموعه‎ای از شناخت‎های کلی، نیازمند شایستگی‎هایی همانند تجربه‎ی عملی، تروی (به معنای کلی توانایی تامل و اندیشه‎ورزی در یک موقعیت عملی جزئی)، برخورداری از ملکات اخلاقی و حرفه‎ای مرتبط و همچنین تقواست. آنچه شکاف میان نظر تربیتی (که همیشه از جنس دانش حصولی و غالبا کلی است) و عمل تربیتی (به معنای تشخیص مصداقی در موقعیت عمل) را پر می‎کند، شخصیتی برخوردار از این مجموعه شایستگی‎هاست که توانایی شناسایی شایسته‎ترین اقدام را داراست.

کلیدواژه ها:

نظریه تربیتی ، نظریه و عمل ، حکمت اسلامی ، شایستگی ها ، مربی ، تروی ، فلسفه تعلیم و تربیت