بررسی رابطهی بین انگیزش پیشرفت، روشهای تدریس، روشهای ارزشیابی و کیفیت برنامه های سوادآموزی با رجعت به بی سوادی در سواد آموختگان دوره سوادآموزی

این پژوهش باهدف بررسی رابطه ی بین انگیزش پیشرفت، روش های تدریس، روش های ارزشیابی و کیفیت برنامه های سوادآموزی با رجعت بهبی سوادی در سواد آموختگان دوره سوادآموزی انجام شده است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه ی سواد آموختگان در سطح کشور بودند که طیسالهای ۱۳۸۶ الی ۱۳۹۰ دورههای سوادآموزی یا معادل آن را گذرانده بودند. نمونه ای با تعداد ۴۸۶ نفر (سواد آموخته) با استفاده از روش نمونه-گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شده و موردبررسی قرار گرفتند. ابزارهای مورداستفاده در این پژوهش شامل مقیاس پیشرفت تحصیلی محققساخته، پرسشنامه محقق ساخته ویژه ی نوسوادان، مقیاس انگیزش پیشرفت هرمنس (HAMQ) بودند. برای تحلیل داده ها از روش همبستگی استفادهشد. نتایج پژوهش نشان داد که بین انگیزش پیشرفت، روشهای تدریس، روشهای ارزشیابی و کیفت برنامه های آموزشی با رجعت به بی سوادیرابطه منفی و معنادار وجود دارد. نتایج پژوهش بیانگر آن است که با افزایش انگیزش پیشرفت و کیفیت روشهای تدریس، روش های ارزشیابی وبرنامه های آموزشی، رجعت به بی سوادی کاهش می یابد.

کلیدواژه ها:

سوادآموزی ، رجعت به بی سوادی ، بزرگسالان