ابوالفضل شیدائی پوردیزجی - کارشناس ارشد مهندسی مکانیک بیوسیستم دانشگاه تبریز

هدف تحقیق حاضر بررسی راهکارهای عملی بهبود راندمان بازیافت مواد دورریز و زائدات غیرمصرفی و قابل بازیافت جهتمدیریت بهتر پسماند در شهرهای نوظهور است. رشد روزافزون جمعیت شهری در ایران به همراه ایجاد مراکز پر جمعیتجدید، فقدان پا ضعف سیاست گذاری تغییر الگوی مصرف و تداوم تخلیه زائدات به محیطزیست شهری از جمله عواملبحران زایی است که محیط زیست طبیعی و کیفیت بهداشت و سلامتی آنسان ها را در معرض زیان ها و خطرات گوناگونیقرار داده است. امروز کنترل، تفکیک و دفع زباله در سطح کلان کم وبیش بر پایه نوعی سیستم تفکر گرا عمل می کند. اگربه زنجیره تولید، جمع آوری و انتقال و دفع زباله نظری بیفکنیم درخواهیم پافت نوعی تفکر در پس همه فرایندها حاکماست که اجزاء متعددی با یکدیگر در ارتباط هستند که برای به انجام رساندن این پروسه گام برمی دارند و از سوی دیگرهدفی واحد که همانا کنترل و دفع زباله است بر کل سیستم حاکم است. از طرفی هم ممکن است حتی ضایعاتی که باضایعات تر مخلوط می شوند همچنان قابل بازیافت بمانند. اما فرایند تفکیک و پردازش به قدری پر هزینه و پر زحمتمی شود که عملا تلاش برای تفکیک آن ها به صرفه نیست؛ بنابراین بررسی راهکارهای عملی جهت برون رفت از مشکلاتگریبان گیر محیط زیستی یکی دیگر از لازمه های مدیریتی شهرهاست.

راندمان بازیافت ، مدیریت ، تفکیک و دفع زباله، هزینه، محیط زیست