عزالدین رضانژاد - جامعه المصطفی
میثم درگاهی - حوزه علمیه تهران

عصمت امامعلیه السلام از جمله مباحث کهن در کلام اسلامی است و علی رغم تاکیدات فراوان و استدلال بر آن و مسلم دانستن آن به عنوان منصبی الهی و در راستای نبوت، همچنان آماج هجمه ها و شبهات قرار دارد تا جایی که، اخیرا، خانم لمبتون، با ادعای مطالعه ی تاریخی تفکر شیعه، تلاش دارد تا مساله امامت پیشوایانی معصوم را فاقد ریشه تاریخی و ناشی از غلو در عقاید غالیان معرفی کند که از اواخر قرن دوم با مقداری تعدیل از سوی متکلمان شیعه، به تدریج، اندیشه ی غالب شیعه گشته است و حتی پا را فراتر گذاشته و مدعی آن است که اعتقاد به عصمت امام را نمی توان به هیچ کدام از امامان، اصحاب ائمه و حتی عموم شیعیان در قرن نخست هجری نسبت داد! واکاوی مدعای مذکور و شواهد ارائه شده حاکی از عدم تحلیلی صحیح و عقلانی از تطور مبانی فکری تشیع است و نقد و بررسی آن نشان می دهد که او بین فرآیند تکامل در مبانی فکری تشیع با توسعه در مبانی فکری از اجمال به تفصیل خلط کرده است. این تحقیق با هدف شناخت خلط و خطای لمبتون با تتبع در کلمات و عبارات بر جای مانده از او در کتاب «دولت و حکومت در اسلام» انجام شده و نیل به این مقصد در سایه بررسی، توصیف و تحلیل دقیق کلام او با گرد آوری داده های کتابخانه ای میسر است و نتیجه ی آن، نقد و بررسی مدعای او در موضوع تطور فکری تشیع در آموزه عصمت، و اثبات خطا و خلط او در فهم اندیشه مدافعان اندیشه های کلامی شیعه است.

مدعای خانم لمبتون؛ عصمت؛ شیعه؛ امامان معصوم.