معصومه مظفرنژاد - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری، دانشکده معماری و هنر، دانشگاه گیلان، ایران
علی اکبر سالاری پور - استادیار گروه شهرسازی، دانشکده معماری و هنر، دانشگاه گیلان، ایران

تاب آوری طی دو دهه گذشته در کاهش ، آمادهسازی ، پاسخ گویی و بازیابی از بحرانها و بلایا برای شهرها، جوامع و سایر نهادها اهمیت فزایندهای پیدا کردهاست زیرا نگرش جهانی نسبت به خطرات و بحرانها به طور اساسی تغییر کرده است و نگرش برجسته جهانی از کاهش آسیب به افزایش تاب آوری در برابر بلایا تغییر یافته است . تاب آوری فقط مربوط به سیستم های فنی مانند حمل ونقل و انرژی نیست ، بلکه به افراد یک جامعه نیز مربوط مربوط می شود. بنابراین تاب آوری اجتماعی و تاب آوری به طور کلی به هم مرتبط هستند. مفهوم تاب آوری اجتماعی اهمیت مشارکت جامعه و اسنجام اجتماعی در ایجاد تاب آوری را برجسته می کند. درک تاب آوری اجتماعی مستلزم تمرکز بر پویایی های اجتماعی در یک جامعه ، از جمله ساختارهای قدرت، هنجارهای اجتماعی و ارزشهای فرهنگی است . روش گردآوری دادههای پژوهش اسنادی -کتابخانه ای و روش تحقیق توصیفی - تحلیلی می باشد. نتایج پژوهش حاکی از آن است که غالبا شاخص های آگاهی ، دانش ، مهارت، نگرش و سرمایه اجتماعی شاخص هایی بودند که در اکثر مقالات بررسی شده تکرار شدهاند و همین نیز بیانکننده اهمیت این شاخص ها در مطالعات مرتبط با تاب آوری اجتماعی و به طور کلی تاب آوری می باشد.

تاب آوری اجتماعی ، بحران، آگاهی ، مشارکت