غلامرضا ابراهیمی - دکتری معماری و استاد یار دانشگاه آزاد اسلامی واحد ملایر-

مسکن معاصر ، به عنوان مکانی که فرد بیشتر عمر خود را در آن میگذراند و یا پس از فعالیت های روزانه به آن باز می گردد، باید دارای خصوصیاتی باشد که بتواند آرامش ،آسایش ،ایمنی وراحتی را بر افراد ساکن در آن فراهم کند. به دنبال برآورده شدن این نیازها ،افراد ساکن دارای روابط و تعاملات اجتماعی سازنده تری با دنیای پیرامون خود می شوند و در نهایت به پایداری اجتماعی خواهند رسید. متاسفانه در معماری معاصر تا حد زیادی به این عوامل بی اعتنایی شده و به دنبال عدم توجه به این مسائل ،افراد ساکن چه در خود خانواده و چه در محله و در مقیاس بزرگتر شهر ،دچار عدم توانایی در برقراری روابط اجتماعی می شوند و فرد به سوی منزوی شدن می گراید. یکی از راه کارهای مفید در زمینه ارایه راه حل مناسب در زمینه معماری خانه ، بازخوانی معماری تاریخی و بومی بوده است . هدف اصلی این پژوهش مبتنی بر چگونگی بهره گیری از اصول و مفاهیم معماری تاریخی خانه های همدان در جهت ارتقا کیفیت فضاهای مسکونی امروز می باشد. روش تحقیق این مقاله توصیفی تحلیلی بوده و روش گردآوری اطلاعات مبتنی بر روش کتابخانه ای و میدانی بوده است .جهت استخراج اصول معماری خانه های تاریخی همدان، کلیه خانه هایی سنتی که در ۳۹ واحد مسکونی بود و دوره تاریخی آنها مربوط به اواخر قاجار و پهلوی اول بود انتخاب گردید و سپس تحلیل فضایی بروی آنها پرداخته شد.نتایج تحقیق نشان دهنده وجود پایداری اجتماعی و اقلیمی درنمونه های مورد مطالعه بوده و در نتیجه بهره گیری و الهام از اصول و مبانی طرح فضا چه در الگوی کلان و میانی و خرد فضا می تواند راه کار مناسب در جهت کیفیت بخشی به فضاهای مسکونی باشد.

مسکن ،معماری پایدار ، پایداری اجتماعی ،معماری سنتی ،معماری معاصر مسکونی