سهیلا محمدی - رییس اداره ارتباطات و فرهنگی شهرداری منطقه ۹ شیراز
حسین رضازاده - رییس ناحیه سه شهرداری شیراز

امروزه، گسترش فناوریهای نوین ارتباطات مجازی در جوامع ، امری کاملا اجتناب ناپذیر است . در این میان، کشور ما نیز از این امر مستثنی نبوده و علاوه بر ارتقای روزافزون سطح کمی و کیفی زیرساختهای ارتباطی ، تهیه و اجرای پروژه هایی همچون افزایش پهنای باند شبکه مخابراتی ، توسعه شبکه فیبر نوری کشور، افزایش ضریب نفوذ داده و ... (که در چشم انداز توسعه و اسناد فرادست برنامه ریزی کشور نیز مورد تاکید قرار گرفته است )، پیشرفت چشمگیر در ارتباطات الکترونیک را بیانگر است . استمرار چنین روندی میتواند به معنای تقویت هرچه بیشتر پیوندهای بین شهری و در نتیجه ، تسلط تدریجی فضای جریانها بر جغرافیای کشور باشد. در این شرایط ، امکان بروز دو تحول بنیادین در شهرسازی کشور وجود خواهد داشت ؛ نخست آنکه پیوستگی کارکردی حوزه های شهری در ایران که پیش از این ، در مقیاس منطقه ای با نامهایی چون »مجموعه شهری « در نظام برنامه ریزی کشور مطرح شده بود، در آینده، میتواند همانند نمونه ژاپن ، در سطح ملی و بصورت یکپارچگی عملکردی برخی از مناطق کلانشهری کشور رخ دهد. این یکپارچگی از طرفی بدلیل مرکزیت و تسلط بالای تهران بر شبکه شهری کشور و قویتر بودن پیوندهای میان کلانشهرها با تهران، نسبت به روابطشان با یکدیگر و از طرف دیگر، نقش مکمل جریانهای فضایی ، در درجه نخست میان تهران و کلانشهرهای نزدیکتر به آن رخ خواهد داد. امری که پیشتر درمورد حوزه شهری تهران و کرج رخ داده بود.گسترش چنین پدیده های نوین فضایی ، به معنای کماهمیت شدن تدریجی مرزهای قراردادی و در نتیجه ، ناکارآمدی نظامهای مدیریتی و برنامه ریزی مبتنی بر آن بوده و بخوبی ، لزوم گذار به الگوی حکمروایی یکپارچه منطقه ای را مطرح خواهد نمود .

عصر ارتباطات ، فناوری ارتباطات، تحولات نوین ، مدیریت و برنامه ریزی .