محمدرضا بهادری - کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری و منطقه ای، مدرس دانشگاه آزاد اسلامی و
حامد فامیل نوروزی - کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری و منطقه ای ، مدرس دانشگاه آزاد اسلامی و
امیر اکبری مهام - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری ، مدرس دانشگاه آزاد اسلامی وا

بافت تاریخی شهرهابخشی ازسرمایه های کشورهستند، که نه تنهابه لحاظ زیباشناختی، تداوم خاطرات جمعی وهویت بخشی به شهرهای ماارزشمند هستند، بلکه محل زندگی بخش قابل توجهی ازجمعیت شهرهامحسوب میشوند. امروزه باگسترش روز افزون صنعت توریسم در جهان و اقتصاد مبتنی برآن،احیای بافتهای تاریخی،به عنوان قلب تپنده شهرها،ازاهمیت بالایی برخورداراست.زنده سازی اینگونه بافتها علاوه براینکه دردرآمدزایی ازطریق جذب توریست تأثیر بسزایی دارد، موجب احیای حیاتاجتماعی دراین محدوده های باارزش خواهدشد. مسیرهای پیاده گردشگری، علاوه براینکه میتوانند به عنوان راهکاری مناسب درجهت معرفی ارزشهای موجوددر بافت تاریخیشهرهاموثر باشند، سبب تزریق حیات به این بافتها، به واسطه حضورانسان درآنها، خواهندشد. شهرستان شوشتر بادارابودن جاذبه های فراوان گردشگری ازجمله سازه های جهانی آبی تاریخی، بافت تاریخی ارزشمند، اماکنمذهبی وزیارتی فراوان،طبیعت زیبا وبی بدیل و...همواره موردتوجه گردشگران، باسلایق و نیازمندی های گوناگون است.بررسی ها نشان می دهد در حال حاضر بافت تاریخی شوشتر برای استفاده گردشگران آماده نیست. آنچه در این بافت به فراموشی سپرده شده است رفت وآمد انسان پیاده)از جمله گردشگران پیاده( است.دراین مقاله سعی برآن است تاباایجاد نگرشی نوبه مسیرهای پیاده گردشگری، ضمن تعیین معیارهایی جهت مشخص کردن مسیرهای پیاده گردشگری، کاربری هایی که باتوجه به ویژگی های خاص بافت تاریخی شوشتر، مورد نیازاین نوع مسیرها هستند،مشخص شوند.

مسیر پیاده گردشگری، بافت تاریخی، حیات اجتماعی، شوشتر