کاربردشناسی اصطلاح «جمع قرآن» در روایات سده نخست هجری
عنوان مقاله: کاربردشناسی اصطلاح «جمع قرآن» در روایات سده نخست هجری
شناسه ملی مقاله: JR_KGY-13-29_011
منتشر شده در در سال 1402
شناسه ملی مقاله: JR_KGY-13-29_011
منتشر شده در در سال 1402
مشخصات نویسندگان مقاله:
عصمت کاظمی - دانش آموخته دکتری علوم قرآن و حدیث دانشگاه فردوسی مشهد
مرتضی ایروانی نجفی - استاد گروه علوم قرآن و حدیث دانشگاه فردوسی مشهد
بی بی زینب حسینی - دانشیارگروه آموزش الهیات، دانشگاه فرهنگیان، تهران، ایران
علیه رضاداد - استادیار گروه معارف اسلامی، دانشگاه فرهنگیان
خلاصه مقاله:
عصمت کاظمی - دانش آموخته دکتری علوم قرآن و حدیث دانشگاه فردوسی مشهد
مرتضی ایروانی نجفی - استاد گروه علوم قرآن و حدیث دانشگاه فردوسی مشهد
بی بی زینب حسینی - دانشیارگروه آموزش الهیات، دانشگاه فرهنگیان، تهران، ایران
علیه رضاداد - استادیار گروه معارف اسلامی، دانشگاه فرهنگیان
شناخت مفهوم دقیق و علمی اصطلاح «جمع قرآن» در سده نخست هجری، یکی از موضوعاتی است که با وجود گستردگی مطالعات تاریخ قرآن، همچنان نیازمند واکاوی و بررسی است. این اصطلاح در یک بازه زمانی پس از رحلت رسول اکرم(ص) برای اقدامی درباره قرآن کریم، توسط امام علی(ع) و ابوبکر و عمر به کار رفته است. بیشک، اقدام ایشان در جمع قرآن کریم، یکسان نبوده و مساله تفاوت این دو مصحف تا قرن پنجم هجری، همچنان محل منازعات کلامی و مذهبی بین شیعه و اهل سنت بوده است. شناسائی دقیق مفهوم جمع قرآن در سده نخست هجری در متون حدیثی، راهگشا و تعیینکننده مسیر صحیح برای مطالعات تاریخ قرآن است. در این پژوهش تلاش میشود با روش کاربردشناسی که روشی علمی و اطمینان آور در تعیین مدلول واژگان است، مدلول اصطلاح جمع قرآن در سده نخست هجری تبیین گردد. مولفههای کاربردشناسی به ویژه، شخصیت عمر بن خطاب و امام علی(ع)، نشانگر تفاوت نگرش ایشان درباره تجانس وحی با سنت نبوی یا عدم تجانس آن است. این تفاوت در نگرش، در نهایت، به تفاوت در ماهیت جمعی که از قرآن صورت گرفته، منجر شده است.
کلمات کلیدی: جمع قرآن, تجانس, کاربردشناسی, تجرید القرآن, حجیت سنت نبوی
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1954346/