مهدیه فاطمی ملک آباد - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه محیط زیست، دانشکده منابع طبیعی و محیط زیست، دانشگاه فردوسی مشهد
آزاده کریمی - عضو هیئت علمی گروه محیط زیست، دانشکده منابع طبیعی و محیط زیست، دانشگاه فردوسی مشهد
علیرضا راشکی - عضو هیئت علمی گروه مدیریت مناطق خشک و بیابانی، دانشکده منابع طبیعی و محیط زیست، دانشگاه فردوسی مشهد

در دهه های اخیر با توجه به افزایش جمعیت، فعالیت های توسعه انسانی بسیار افزایش یافته است و بشر برای رفعنیازهای خود و افزایش پیشرفت اقتصادی، اجتماعی ناگزیر است دست اندازی خود به منابع طبیعی و محیط زیست راافزایش دهد. این دخل و تصرفات گاه بسیار بیشتر از ظرفیت و توان سرزمین بوده و اثرات عمیق، با شدت زیاد را بر منابعطبیعی وارد می کند. آنچه بسیار حائز اهمیت است این است که قبل از اجرای هر پروژه، اثراتی که بر محیط زیست واردمیشود مورد ارزیابی قرار گیرد تا بتوان راهکارهای مناسبی را برای کاهش اثرات و یا حذف آنها ارائه نمود. ارزیابی اثراتمحیط زیستی (EIA) این امکان را فراهم می کند که ذینفعان و عوامل کلیدی در اجرای یک پروژه مشخص شود و اثراتو پیامدهای نامطلوب شناسایی گردد. روش های مختلفی جهت ارزیابی اثرات محیط زیستی وجود دارد که کارشناسان براساس تجربه، وسعت و شرایط منطقه، روشی را انتخاب می کنند که بهترین نتیجه را از آن بدست آورند. در صورتیکهفرایند ارزیابی اثرات، اصولی و طبق برنامه ریزی پیش رود رسیدن به توسعه پایدار دور از ذهن نخواهد بود و اثرات منفیحاصل از فرایند های توسعه انسانی همچون تغییر کاربری ارضی، احداث معادن و آلودگی ها بر منابع طبیعی و محیطزیست کاهش خواهد یافت.

افزایش جمعیت، توان سرزمین، ارزیابی اثرات محیط زیستی، کاهش اثرات، توسعه پایدار