نغمه نکوئیان - کارشناس ارشد صنایع دستی (گرایش پژوهش در هنرهای سنتی ایران)، اصفهان
فاطمه حسن پوربهبهانی - کارشناس ارشد صنایع دستی (گرایش پژوهش در هنرهای سنتی ایران)، اصفهان

زیبایی که در دنیای پیرامون ما به چشم می آید از پرتو نور و روشنایی است وگرنه در تاریکی، زیبایی مفهومی ندارد. زیبایی حقیقی با نور معرفت درک می گردد و زیبایی ظاهری با عزیزترین حس ما که بینایی است دیده می شود. نور و روشنایی چه ظاهری و چه عرفانی باعث می شود که زیبایی به چشم آید و رنگ و سایر زیباییهای شیء جلوه کند. در روز و نور طبیعی با استفاده از عناصر معماری این نور مورد استفاده قرار می گیرد اما هدایت و تنظیم نور مصنوعی توسط عواملی موسوم به عوامل نوری صورت می پذیرد. این عوامل انواع چراغ ها و سیستم های روشنایی هستند که ابزار اصلی نورپردازی را تشکیل می دهند. در دین مبین اسلام بر نور تاکید بسیاری گشته و وسایل روشنایی در جهت زیبا و عرفانی کردن فضا و به منظور توجه به نور اصلی که پروردگار می باشد ، ساخته شده. در کشور ما بعد از رایج گشتن دین و توجه به نماد گرایی و کاربرد نور در وسایل روزمره از نماد قندیل به عنوان نمادی از نور و روشنایی در فرش استفاده شد. در این پژوهش که به روش کتابخانه ای انجام شده ، به دنبال علت ورود قندیل به فرشهای ایرانی در دوران اسلامی بودیم و نتیجه حاصله این بود که قندیل ها در دوره اسلامی در فرش ها به عنوان نمادی از نور الهی به کار می رفت. که این خود نشان دهنده ی این است که هنرمند ایرانی در هنرش به موضوع معنویت بیش از هر چیزی بها می دهد.

نور ، زیبایی ، نور در اسلام ، وسایل روشنایی ، قندیل ، فرش