مریم خورشید سخنگوی - دانشجوی کارشناسی ارشد آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشگاه فردوسی
احمد ابراهیمی عطری - استادیار دانشکده تربیت بدنی دانشگاه فردوسی مشهد
علی اکبر هاشمی جواهری - استادیار دانشکده تربیت بدنی دانشگاه فردوسی مشهد
فاطمه سروری - دانشجوی کارشناسی ارشد آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشگاه فردوسی

مقدمه: مولتیپل اسکلروزیس بیماری مزمن پیشرونده سیستم عصبی مرکزی است که دارای علایم و عوارض ناتوان کننده می باشد، که باعث اختلالات شدید و تأثیرات مخرب بر عملکرد روزانه، فعالیتهای شغلی و اجتماعی و احساس خوب عمومی در مبتلایان به این بیماری می گردد. از طرفی علایم متعدد ام اس تحت یکدیگر و درمانهای دارویی گوناکون قرار می گیرند، لذا درمانهای غیر دارویی برای کنترل علایم ام اس پیشنهاد می گردد. هدف از این مطالعه مقایسه تمرینات استقامتی و مقاومتی بر شدت خستگی و تعادل زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس می باشد. روش تحقیق: این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی است و از نظر هدف کاربردی است. نمونه آماری تحقیق را 20 نفر از زنان مبتلا به ام اس با میانگین سنی 6/95 ± 30/9 سال با سطح پایین و متوسط بیماری EDSS≤4 تشکیل دادند. بیماران به طور تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. 10 بیمار در گروه تمرینات مقاومتی و 10 بیمار در گروه تمرینات استقامتی طبقه بندی شدند. دوره تمرین شامل 8 هفته، دو جلسه در هفته(16 جلسه ) و هر جلسه تمرین شامل سه مرحله گرم کردن، تمرینات اصلی، سرد کردن بود. از مقیاس FSS و تست کشیدن طرفی دست(به سمت راست و چپ) به ترتیب جهت اندازه گیری شدت خستگی و تعادل آزمودنی های دو گروه قبل و بعد از دوره تمرین استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد، تفاوت بین نمره شدت خستگی و تعادل بیماران مبتلا به ام اس قبل و بعد از دوره تمرین، در هردو گروه معنادار بود. (p < ./.5 )، اما بین دو گروه تمرین تفاوت معنادار وجود ندارد .(p >./.5) نتیجه گیری: بنابراین تمرینات مقاومتی و استقامتی می تواند شدت خستگی و تعادل افراد مبتلا به ام اس را بهبود دهد. از سوی دیگر عدم تفاوت معنادار بین نمره شدت خستگی و تعادل دو گروه بعد از تمرین، حاکی از تأثیر یکسان هر دو نوع تمرین بر بهبود خستگی و تعادل بیماران مولتیپل اسکلروزیس می باشد.

تمرینات استقامتی، تمرینات مقاومتی، شدت خستگی، تعادل، مولتیپل اسکلروزیس