ابراهیم قاسمی - استادیار دانشگاه ادیان و مذاهب.
محسن جوادی صدر - دانش آموخته حوزه علمیه و کارشناس ارشد مذاهب اسلامی.

چکیدهفقهای امامیه فی الجمله غنا را حرام می دانند؛ اما به برخی، مانند فیض کاشانی، منتسب شده که غنا را حلال و حرمت را به حواشی محرم آن مربوط دانسته اند. بزرگانی چون شیخ انصاری و امام خمینی در این باره نظراتی ابراز کرده اند؛ برای نمونه، امام خمینی انتساب حلیت غنا به فیض را مردود دانسته است. برخی از فقها، نظیر مرحوم سبزواری، نیز غنا در قرآن را استثنا دانسته است.در این مقاله با توجه به شخصیت علمی و اخلاقی فیض کاشانی، کاوشی در مورد معنای لغوی و اصطلاحی پدیده غنا، آرا و ادله قائلان به حرمت و حلیت موضوع غنا از منابع تشریع، به خصوص در بین فقهای امامیه و فقه حنفی داشته ایم. در ادامه انتساب فتوای حلیت غنا به فیض کاشانی، ادله ایشان و بازخورد فتوای ایشان در بین فقها را بررسی و نقد کرده ایم. با بررسی نظریه حرمت غنا از دیدگاه فقه حنفی و مقایسه آن با نظریه فیض می توان با دقت در تضارب آرای فقها، انتساب نظریه حلیت غنا به فیض را پذیرفت.

فیض کاشانی, حلیت غنا, حرمت غنا, ادله اجتهاد, فقه حنفی