منصوره محمدی - دانش آموخته کارشناسی ارشد، گروه روان شناسی، واحد گرمسار، دانشگاه آزاد اسلامی، سمنان، ایران
مجتبی صداقتی فرد - استادیار، گروه علوم اجتماعی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد گرمسار، سمنان، ایران

هدف: هدف پژوهش حاضر پیش بینی ثبات زناشویی و سازگاری زناشویی بر اساس تمایزیافتگی خود بود. روش پژوهش: این پژوهش از نظر شیوه پژوهش، از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر تمامی زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره منطقه ۵ شهر تهران در بازه زمانی زمستان ۱۴۰۰ که بطور تقریبی ۳۲۰ نفر بود. تعداد نمونه از دو مرکز نیز با توجه به جدول تعیین حجم نمونه کرجسی و مورگان به تعداد ۱۷۵ نفر برآورد شد که با روش نمونه گیری تصادفی ساده، این تعداد از کل جامعه انتخاب شد. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه ثبات زناشویی ادواردز، جانسون و بوث (۱۹۸۷)، سازگاری زناشویی اسپانیر (۱۹۷۶) و تمایزیافتگی خود اسکورون و فریدلندر (۱۹۹۸) بود. داده های حاصل از پرسشنامه در دو بخش توصیف شامل میانگین و انحراف استاندارد و تحلیل داده ها از همبستگی پیرسون و رگرسیون استفاده شد. یافته ­ها: نتایج نشان داد که متغیر تمایزیافتگی خود قادر به پیش بینی ثبات زناشویی (۳۱/۰=β، ۰۰۳/۰=P) و سازگاری زناشویی (۲۲/۰=β، ۰۰۶/۰=P) می باشد. با توجه به مقدار Beta تمایزیافتگی خود سهم بیشتری در پیش بینی ثبات زناشویی زوجین دارد. نتیجه ­گیری: می توان نتیجه گرفت که تمایزیافتگی خود قادر به پیش بینی ثبات زناشویی و سازگاری زناشویی می­باشد.

ثبات زناشویی, سازگاری زناشویی, تمایزیافتگی خود