احسان نجفی - کارشناسی ارشد روان شناسی عمومی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران
حانیه میرابی - کارشناسی ارشد روان شناسی عمومی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران
زهرا حسین زاده ملکی - گروه روانشناسی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران.
فاطمه باقرزاده - دانشجوی کارشناسی ارشد روان شناسی بالینی، دانشگاه الزهرا، تهران، ایران

هدف مطالعه حاضر بررسی نقش شفقت به خود و ناگویی خلقی در پیش بینی حمایت اجتماعی ادراک شده بود. یک نمونه غیربالینی شامل ۱۸۱ بزرگسال (۱۳۸ زن و ۵۲ مرد) از شهر مشهد با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و مقیاس حمایت اجتماعی ادراک شده چندبعدی (MSPSS)، فرم کوتاه مقیاس شفقت به خود (SCS–SF) و مقیاس ناگویی خلقی تورنتو (FTAS) را تکمیل کردند. تجزیه و تحلیل داده ها با ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون گام به گام انجام شد. حمایت اجتماعی ادراک شده با شفقت به خود رابطه مثبت و با ناگویی خلقی رابطه منفی داشت. رگرسیون گام به گام بر حسب شفقت به خود و ناگویی خلقی ۶/۵ درصد از واریانس حمایت اجتماعی ادارک شده را تبیین می کرد. یافته های این پژوهش نشان داد که با افزایش شفقت به خود و کاهش در ناگویی خلقی، میزان حمایت اجتماعی ادراک شده افزایش می یابد. شفقت به خود سهم بیشتری در پیش بینی حمایت اجتماعی ادراک شده دارد. بر این اساس به نظر می رسد افرادی که شفقت بیشتری نسبت به خود دارند و در بروز هیجانات خود به خوبی عمل می کنند، ادراک بالاتری از حمایت های اجتماعی دریافتی خود دارند.

شفقت به خود, ناگویی خلقی, حمایت اجتماعی ادراک شده, کووید-۱۹