مقاله حاضر به مطالعه ارتباطی« ستاره» در سینمای بعد از انقلاب اسلامی پرداخته است. به این منظور، نظریه ریچارد دایر مبنی بر « کارکرد ایدئولوژیک ستاره» مبنا قرار گرفته است. دایرجاذبه ستاره را محصول معانی خاصی میداند که ستاره در خود دارد. در این مطالعه هدیه تهرانی ستاره نیمه دوم دهه ۷۰ انتخاب شد و با استفاده از روش تحلیل محتوای کیفی و تکنیک نشانه شناسی ۱۳ فیلم اول وی با واحد تحلیل « صحنه» تحلیل گردیدند. نتایج این پژوهش نشان داد پنج مولفه کارگردانهای مطرح، شخصیت ستاره، نقشهای مقابل، تفاوت ستاره با دیگر زنان فیلم و همچنین نوع فیلمهای ستاره در شکلگیری ستاره نقش داشتهاند همچنین تصویر هدیه تهرانی حامل معانی و ارزشهای ویژهای است که برای جامعه آن زمان جذابیت خاص داشته است. هدیه تهرانی در فیلمهایش نقش اول فیلم، فعال، شاغل، توانمند در اجتماع، مادیگرا، در خانوادهای با وضع مالی خوب، بالاتر از مرد اول فیلم، راحت در ارتباطگیری با مردان، غیر ملتزم به سنتهای خانواده، مجرد، مستقل، دارای اعتماد به نفس و جسارت بالا و پوشش متفاوت است از این روی وی زنی بیشتر نوگرا نامیده میشود. نوگرا بودن ستاره، معلول و البته بازتابی از جامعه تغییر یافته ایران در نیمه دوم دهه ۷۰ است. در واقع عنصر زمان نیز در شکلگیری تصویر ستاره نقش ویژهای دارد.

ستاره زن, سینما, هدیه تهرانی, مطالعات ستارگان