اعظم رازی چپرپردی - کارشناسی ارشد ریاضی، معلم رسمی آموزش و پرورش

در عصری زندگی می کنیم که در آن از دانایی به عنوان رکن اساسی سعادت بشری یاد می شود. در این دوران، آموزش و پرورش به عنوان محور پیشرفت پایدار، وظیفه تربیت نیروی انسانی ماهر برای کار و تلاش در بازار پررقابت جهانی را برعهده دارد. در عین حال، آموزش و پرورش ماموریت خطیر آماده کردن نسل جوان برای زندگی در قرن بیست ویکم و آموزش مهارت های زندگی در ابعاد گوناگون را عهده دار است (ریحانی، ۱۳۹۵). با پیشرفت علم و فناوری، هدف اصلی آموزش، کسب دانش ها و مهارت هایی است که به دانش آموزان امکان می دهد دستاوردهای علم و فناوری را در زندگی خود به کار گیرند و مسائل زندگی خود را به روش های علمی حل کنند (امیراحمدی.وهمکاران،۱۳۹۱،)ظهوری زنگنه (۱۳۷۸) بیان می کند: برای تربیت انسان های رشد یافته، باید شیوه ای از تعلیم و تربیت به کار گرفته شود که حاصل آن افرادی باشند که از مهارت های استدلال کردن، آزادی انتخاب، استقلال در تصمیم گیری و مسئولیت پذیری برخوردار باشند؛ به طوری که حتی مبارزه با بی سوادی، مستلزم یاد دادن حداقلی از سواد ریاضی به شهروندان، متناسب با نیاز افراد یا مشاغل باشد. به گفته گویا (۱۳۷۵)، قرن فراصنعتی که به تعبیر الوین تافلر۱ و بسیاری از دانشمندان معاصر قرن دانایی نامیده می شود، انتظارات جدیدی از ریاضی به وجود آورده است. در این عصر، پرورش روحیه علمی و تفکر انتقادی و بازتابی، بیش از بازوی ستبر و سینه فراخ اهمیت دارد. بنابراین، توجه به نیازهای فرد و جامعه و نگاهی کاربردی به آموخته های حاصل از ریاضیات، می تواند راهگشای بسیاری از سردرگمی ها در دنیای رو به رشد امروز باشد.

چالش ها، ریاضی، دانش آموزان