اقتصاد دیجیتال به اقتصادی گفته می شود که خلق ارزش در آن با ابتنای بر فناوری های دیجیتال شکل گرفته
و ستون فقرات آن، ارتباطاتی است که به منظور ساخت اکوسیستمی بین مردم، سازمان ها و زیرساخت های
فناورانه ایجاد می شود. طبیعتا با ورود فناوری های دیجیتال موردنظر در حوزه های اقتصادی، میزان سرمایه
موجود در اقتصاد تغییر کرده و سهم قابل توجهی از تولید ناخالص داخلی کشورها به این امر اختصاص
می یابد. به منظور بهره برداری از فرصت های اقتصادی ناشی از این فناوری ها، همچنین از میان برداشتن موانع
سازگاری با گونه های نوظهور اقتصادی همچون اقتصاد گیگ، اشتراکی، پلتفرمی و مواردی ازاین دست،
تدوین سیاست های مناسب و پیروی از آن ها الزامی است.
گام نخست در تحقق این مهم، فهم وضعیت کنونی به عنوان مبنای تصمیم گیری ها است. باوجود اهمیت
این موضوع، حوزه مورداشاره در کشور با کاستی هایی روبروست. در همین راستا، دو بعد تاثیرگذار که در
فهم وضعیت کنونی اقتصاد دیجیتال از اهمیت بسزایی برخوردار هستند را مورد بررسی قرار دادیم. براین
اساس، قوانین، مقررات و اسناد بالادستی از یک سو و جایگاه ایران در شاخص های بین المللی از سوی دیگر
مورد ارزیابی قرار گرفت.
در خصوص قوانین موجود، برنامه های توسعه پیشین، قوانین حوزه تجارت الکترونیک، سند نظام جامع
فناوری اطلاعات، سند راهبردی امنیت فضای تبادل اطلاعات، سیاست های کلی نظام در بخش امنیت فضای
تولید و تبادل اطلاعات و مواردی ازاین دست، مورد بررسی قرار گرفت.