غلامحسین معماریان - دانشکده معماری و شهر سازی، دانشگاه علم و صنعت،تهران،ایران
سیدمجید هاشمی طغرالجردی - دانشکده معماری و شهر سازی ،دانشگاه ولی عصر (عج) رفسنجان،کرمان،ایران
مهدی حمزه نژاد - دانشکده معماری و شهر سازی، دانشگاه علم و صنعت،تهران،ایران

در دهه های اخیر نیاز به پژوهش های میان رشته ای در موضوع آموزش معماری، بیش از پیش آشکار شده است. در این میان، طراحان، برای حل مسائل معماری از تفسیر های عینی و ذهنی کمک گرفته اند؛ لذا شناخت ضمیر خودآگاه و ناخودآگاه معمار و مخاطبان، مولفه مهمی جهت خواندن معماری شده است. یکی از شیوه های مطرح آموزشی در ایتالیا، شیوه مدرسه معماری موراتوری است که بر مبنای گونه شناسی تاریخی- تکاملی و با هدف بازسازی زنجیره تاریخی شیء، که در واقع بخشی از ضمیر ناخودآگاه معمار بوده، شکل گرفته است. از مزایای این شیوه، فرآیند مشخص پژوهش، آموزش و طراحی جهت رسیدن به الگوهای پایه در مقیاس منطقه، شهر، بافت و معماری است که امکان پیروی از آن را در سایر دانشکده های معماری فراهم می کند. این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی، ضمن شرح این مدرسه به نقد مبانی نظری و برنامه آموزشی آن پرداخته و با توجه به مناسب بودن یافته های آن برای دانشکده های معماری، نتایج آن را جهت استفاده در دروسی چون کارگاه طراحی مجموعه های مسکونی و در موضوع شناسایی الگوهای پایه، توصیه می نماید.

آموزش معماری, مدرسه موراتوری, گونه شناسی, الگوهای پایه, مجموعه مسکونی