نگار شاهی - کمیته تحقیقات دانشجویی ، دانشکده پزشکی ، دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، بندرعباس، ایران
فاطمه قلی پور - کمیته تحقیقات دانشجویی ، دانشکده پزشکی ، دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، بندرعباس، ایران
حسین اتحاد - گروه بیهوشی ، مرکز تحقیقات بیهوشی ، مراقبتهای ویژه و کنترل درد، دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، بندرعباس، ایران
هاشم جری نشین - گروه بیهوشی ، مرکز تحقیقات بیهوشی ، مراقبتهای ویژه و کنترل درد، دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، بندرعباس، ایران
فریدون فکرت - گروه بیهوشی ، مرکز تحقیقات بیهوشی ، مراقبتهای ویژه و کنترل درد، دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، بندرعباس، ایران
محسن آزاد - گروه آمار، دانشکده پزشکی ، دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، بندرعباس، ایران

مقدمه : تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی حالتی آزاردهنده می باشد. این عارضه در برخی جراحی ها شایع تر است . داروهای مختلفی برای درمان تهوع و استفراغ بعد از جراحی استفاده می شود. مطالعات نشان می دهد، آنتاگونیست های رسپتور سروتونین ، بیشترین تاثیر را نسبت به داروهای قبلی در پروفیلاکسی تهوع و استفراغ بعد از جراحی دارند. این مطالعه با هدف مقایسه اثر گرانیسترون تنها و گرانیسترون با دگزامتازون در پیشگیری از تهوع و استفراغ پس از جراحی کله سیستکتومی طراحی گردید.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت یک کار آزمایی بالینی دوسوکور بر روی ۹۰ بیمار ۶۰-۱۸ ساله با I ASA class و II که جهت عمل کله سیستکتومی مراجعه کردند، انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شده، بیماران گروه اول داروی گرانیسترون به میزان mcg/kg ۴۰ ml +۲ نرمال سالین و گروه دوم گرانیسترون به میزان mcg/kg ۴۰ ml +۲ mg)۸) دگزامتازون را دریافت کرده و عمل جراحی به روش کلاسیک توسط جراح انجام شد. در ریکاوری بروز تهوع و استفراغ و شدت آنها و همچنین پارامترهای همودینامیک بیماران در دو فاصله ۳۰ و ۶۰ دقیقه اندازه گیری و همچنین وقوع تهوع و استفراغ در بخش به مدت ۲۴ ساعت (هر ۶ ساعت ) ارزیابی و ثبت شد. اطلاعات توسط دستیار بیهوشی که از نحوه گروه بندی و مصرف داروها اطلاعی نداشت ، جمع آوری گردید. اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS و تست های آماری آنالیز و ۰۵.۰p< معنی دار تلقی گردید.یافته ها:بیماران دو گروه از نظر جنس ، سن ، قد، وزن،BMI و ASA class یکسان بودند. پارامترهای همودینامیک شامل SBP، DBP، HR، MAP و ۲SPO در زمان های مختلف در دو گروه مقایسه شد که اختلاف آماری معناداری وجود نداشت (۰۵/۰.(p> میزان تهوع در زمان های مختلف اگرچه در گروه دوم کمتر بود اما تفاوت آماری معناداری مشاهده نشد (۰۵/۰(p> اما شدت تهوع در ریکاوری در گروه اول به صورت قابل توجهی بالاتر بود (۰۲۸/۰.(p= میزان استفراغ در زمان های مختلف بین دو گروه مقایسه شد و با وجود کمتر بودن آن در گروه دوم اختلاف آماری معناداری بین آنها مشاهده نشد (۰۵/۰.(p> همچنین شدت استفراغ در زمان های مختلف بین دو گروه اختلاف قابل توجهی نداشت (۰۵/۰(p>نتیجه گیری :در مطالعه حاضر هر دو گروه بیماران نسبت به نتایج مطالعات دیگر تهوع و استفراغ کمتری داشتند ضمن این که ترکیب گرانیسترون و دگزامتازون با توجه به شدت تهوع کمتر در بیماران نسبت به گرانیسترون تنها برتری محسوسی نشان داد.

گرانیسترون، دگزامتازون، تهوع و استفراغ، کله سیستکتومی