غلامرضا کرد افشاری
حوریه محمدی کناری

نیاکان ما پایه گذاران اصلی شاخه های مهمی از علوم به ویژه پزشکی و آموزش آن در دنیا بوده اند. در گذشته دانش پزشکی در طب سنتی به دو بخش نظری و عملی تقسیم می شد که آموزش هر کدام در جایگاه خاص خود صورت می گرفته است. استفاده از سخنرانی در حلقه های کوچک، پرسش و پاسخ، حل مساله، آموزش بر اساس جدول و الگوریتم و استفاده از شعر جزء شایع ترین شیوه های تدریس بوده است. آموزش دروس عملی در بیمارستان های آموزشی درمانی صورت می گرفت. گاهی دروس نظری نیز در بالین بیمار تدریس می شد. همچنین نوشتن پایان نامه و امتحان جامع نهایی برای دریافت گواهینامه پزشکی الزامی بود. دانشمندان ایرانی با تلفیقی از روش های آموزش دروس تئوری، هم بر میزان یادگیری و هم به خاطر سپاری دانشجویان توجه داشته اند چرا که ایجاد توانایی برای احراز وظایف اجتماعی پس از فراغت از تحصیل از جمله مسایلی است که در باب آداب تعلیم و تربیت در اسلام به آن توجه ویژه شده است. نکته ی مهمی که در گذشته ی ایران به آن بیشتر از اکنون توجه شده، آزادی تحصیل در همه ی رشته ها حتی پزشکی بوده است ولی دانشجو پس از فراغت از تحصیل باید علاوه بر نوشتن پایان نامه (رساله) از سد امتحانات جامع و پایانی عبور می نمود تا اجازه ی کار و طبابت در آن رشته به وی داده می شد؛ چیزی که در آموزش فعلی پزشکی عمومی کشور ما جای خالی آن به وضوح احساس می شود.

Medical education, Traditional medicine, Islamic era, Iran., آموزش پزشکی, طب سنتی, دوره ی اسلامی, ایران