محسن محمدی مومن - دکترای تخصصی آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، پردیس بین المللی کیش دانشگاه تهران، ایران
محمد حسین علیزاده - استاد گروه آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
سید علی اکبر هاشمی جواهری - دانشیار گروه آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی, دانشکده علوم ورزشی, دانشگاه فردوسی مشهد. مشهد، ایران
سید عباس فرجاد پزشک - استادیار گروه علوم ورزشی، دانشگاه بیرجند، بیرجند، ایران

هدف:کمردرد یکی از شایع ترین اختلالاتی است که توانایی عملکردی افراد را در فعالیت های روزمره زندگی و محل کار و همچنین سلامت عمومی و کیفیت زندگی آن ها را تحت تاثیر قرار می دهد. هدف این مطالعه بررسی تاثیر هشت هفته تمرین راه رفتن در آب روی کینماتیک و هماهنگی لگن تنه حین راه رفتن در افراد مبتلا به کمردرد مزمن است.روش بررسی:در این مطالعه نیمه تجربی با طرح تحقیق  پیش آزمون- پس آزمون، ۵۰ آزمودنی مرد دارای کمردرد مزمن با توجه به وزن و شاخص سنجش درد (VAS Visual Analog Scale;) در دو گروه کنترل (۲۵ نفر) و تجربی (۲۵ نفر) تقسیم بندی شدند به طوری که تفاوت معناداری بین وزن و درد دوگروه وجود نداشته باشد. آزمودنی های گروه کنترل دارای میانگین ± انحراف معیار قد ۶/۸±۱۷۰/۶۲، وزن ۶/۳۶± ۸۱ و سن۵/۹۲± ۴۴/۷۵ و آزمودنی های گروه تمرین دارای میانگین ± انحراف معیار قد ۷/۶۲±۱۶۷/۱۶، وزن ۸/۰۱± ۷۸/۳۳ و سن ۵/۳۲± ۴۳/۶۶ بودند. برای اندازه گیری متغیرهای کینماتیکی لگن و تنه حین راه رفتن از سیستم موشن کپچر سه بعدی نوراکسون  (Inertial measurement unit Noraxon)  استفاده شد. اطلاعات زاویه ای مفصل لگن و تنه استخراج و پس از پردازش متغیرهای دامنه حرکتی، هماهنگی با شاخص فاز نسبی پیوسته و تغییرپذیری هماهنگی مورد محاسبه قرار گرفتند. سپس آزمودنی ها هشت هفته تمرین راه رفتن در آب را سه روز در هفته (جلسه ای ۳۰دقیقه) اجرا کردند. برای آنالیز آماری از آزمون آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد (۰/۰۵≥p).یافته ها:تمرین در آب به صورت درون و بین گروهی موجب کاهش دامنه حرکتی تنه شد (۰/۰۰۱=p). تمرین در آب شاخص فاز نسبی پیوسته (هماهنگی) بین تنه و لگن را افزایش داد که نشان از هماهنگی بیشتر بین تنه و لگن حین راه رفتن است (۰/۰۰۱=p). میزان تغییرپذیری هماهنگی به دنبال تمرین در آب به صورت درون و بین گروهی به طور معنی داری کاهش یافت (۰/۰۰۱=p).نتیجه گیری:براساس یافته های این مطالعه به نظر می رسد انجام هشت هفته تمرین راه رفتن در آب با سرعت های مختلف به دلیل ویژگی های تمرین در آب نظیر شناوری و مقاومت جریان می تواند هماهنگی لگن و تنه در راه رفتن را افزایش دهد که این بهبود هماهنگی به کاهش دامنه حرکتی تنه مربوط می شود. از سویی نتایج این مطالعه به ثبات در هماهنگی بیشتر راه رفتن بیماران مبتلا به کمردرد پس از اجرای تمرین اشاره داشتند که نشان دهنده نزدیک شدن الگوی راه رفتن در تکرارهای زیاد به راه رفتن عادی است.

تمرین راه رفتن در آب, راه رفتن, هماهنگی تنه-لگن, تغییرپذیری در هماهنگی