فاطمه صفری - دانشجوی کارشناس ارشد محیط زیست، دانشگاه بیرجند
محمدرضا رضایی - استادیار و عضو هیئت علمی دانشگاه بیرجند
فاطمه یزدیان - استادیار و عضو هیئت علمی دانشگاه تهران
حمید راشدی - استادیار و عضو هیئت علمی دانشگاه تهران

مقدار زیادی لجن نفتی در طی فرایند ذخیره سازی پالایشگاههای نفت تولید می شود. این لجن حاوی مقدار قابل توجهی نفت(هیدروکربن) می باشد. ترکیب رایج این لجن، میزان 10 تا 12 درصد جامدات، 30 تا 50 درصد آب و 30 تا 50 درصد نفت می باشد. لجن ها و برش‌های سنگین نفت که در ته مخازن ذخیره نفت ته نشین می شوند، رسوباتی با ویسکوزیته بالا و حتی جامد می‌باشند که با پمپ ها قادر به جداکردن آن ها نیستند. یک روش برای جداسازی این لجن ها کاربرد فناوری نانوبیوسورفکتانت می باشد، که اخیرا مورد توجه قرار گرفته است. در این تحقیق در این تحقیق بهینه‌سازی فرآیند خالص‌سازی بیوسورفکتانت تولیدی با استفاده از نانو‌ذرات مغناطیسی اکسید آهن سنتز شده به روش رسوبی کاهشی، مورد بررسی قرار گرفت سپس بهینه‌سازی عملکرد بیوسورفکتانت تولیدی از باکتری سودوموناس آئروجینوزا که توسط نانوذرات اکسیدآهن خالص شده بود،در روان سازی لجن نفتی، بررسی شد و تأثیر سه متغیر مدت زمان اختلاط بیوسورفکتانت با لجن نفتی، دور همزن و مقدار بیوسورفکتانت مورد بررسی قرار گرفت. استفاده از بیوسورفکتانت خالص در شرائط بهینه، نسبت درصد میزان ویسکوزیته مخلوط لجن نفتی با بیوسورفکتانت خالص نسبت به ویسکوزیته مخلوط لجن نفتی و بیوسورفکتانت ناخالص درحدود 75 درصد است که نشاندهنده میزان مناسب کاهش ویسکوزیته لجن نفتی توسط بیوسورفکتانت خالص می‌باشد.

لجن، بیورسورفکتانت، نانوذرات، ویسکوزیته، نفت