آسیب های زبانی وجه ‍ ویژه و تکلیف ویژه در گفتار و خواندن: مطالعه موردی یک بیمار زبان پریش فارسی زبان

یکی از مسائل نظری مطرح در مطالعات زبان پریشی بررسی این پرسش اساسی است که آیا الگوی های آسیب دیدگی میان وجوه مختلف زبان مجزا، مرتبط یا دارای گسستی دوگانه هستند. مقاله حاضر توصیفی از یک بیمار فارسی زبان (AG) است که پس از سکته مغزی انسدادی (ایسکمیک) دچار آسیب های زبانی وجه-ویژه و تکلیف-ویژه شده است. ارزیابی کلی آسیب های زبانی AG با استفاده از نسخه بالینی آزمون تشخیصی زبان پریشی فارسی (P-WAB-۱)، شاخص شدت زبان پریشی (AQ) ۸۶ را نشان داد. علاوه بر این، بررسی عملکرد او در آزمایه های خواندن آزمون تشخیصی زبان پریشی فارسی ۳ (P-DAB-۳) نشان دهنده شاخص بهره زبانی (LQ) ۶۰ بود. همچنین، توانایی خواندن کلمه، خواندن جمله و تکرار جمله را در آزمایه های نسخه فارسی آزمون زبان پریشی برای دوزبانه ها (BAT) مورد ارزیابی قرار دادیم. با ارزیابی عملکرد بیمار از طریق این ابزارها در زمان پس از شروع عارضه (دوره مزمن) مشخص شد که او دچار زبان پریشی حرکتی فراقشری است. دو مشخصه بارز این بیمار عبارت بودند از (الف) وجود نوعی گسست وجه-ویژه با آسیب چشمگیر درک خواندن علی رغم توانایی درک شنیداری نسبتا سالم؛ و (ب) وجود مجموعه ای از علائم دستورپریشی تکلیف-ویژه در بیان کلامی و روخوانی بلند جملات علی رغم توانایی نسبتا سالم در تکرار کردن جملات. افزون بر این، بررسی مشخصه های کلی خطاهای دستوری در این بیمار حاکی از وجود برخی از علائم دستورپریشی همگانی و زبان-ویژه بود. داده های بالینی حاضر در تقابل با مباحث مطرح پیرامون وجود مناطق زبانی یکپارچه در مغز می باشد.

کلیدواژه ها:

زبان پریشی ، گسست وجه-ویژه ، دستورپریشی تکلیف-ویژه ، زبان فارسی