سهیلا غنی آبادی - دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال
هاجر فلاح زاده - دانشگاه شهید بهشتی
وفا مصطفی - دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه شهید بهشتی

پژوهش حاضر با هدف پیش بینی طلاق عاطفی زنان بر اساس تمامیت خواهی زوجی و تاب آوری در سال ۱۴۰۰ انجام گرفت. جامعه آماری پژوهش حاضر، شامل تمامی زنان ساکن شهر تهران در سال ۱۴۰۰ است. در پژوهشی با روش توصیفی از نوع همبستگی، نمونه ای به حجم ۳۶۰ نفر از میان تمامی زنان ساکن منطقه سیزده شهر تهران به روش نمونه-گیری در دسترس انتخاب شدند. شرکت کنندگان در مطالعه، پرسشنامه طلاق عاطفی گاتمن (۱۹۹۴)، پرسشنامه تمامیت خواهی زوجی شی و اسلنی (۱۹۹۹) و پرسشنامه تاب آوری کونور و دیویدسون (۲۰۰۳) را تکمیل نمودند. نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون چندمتغیری حاکی از آن است که بین طلاق عاطفی با تمامیت خواهی زوجی و تاب-آوری در نمونه مورد بررسی به ترتیب به صورت مثبت و منفی از لحاظ آماری رابطه معناداری وجود دارد (۰۵/۰P<). بنابراین، می توان نتیجه گرفت که تمامیت خواهی زوجی و تاب آوری، به صورت معناداری طلاق عاطفی زنان را پیش-بینی می کنند. یافته های پژوهش حاضر نشان از اهمیت تاب-آوری در تعدیل رابطه مثبت بین طلاق عاطفی و تمامیت-خواهی زوجی نابهنجار دارد.

طلاق عاطفی, تمامیت خواهی زوجی, تاب آوری