فهیمه میری - دکتری تخصصی زبان و ادبیات فارسی (گرایش حماسی)

وجه مشترک ادبیات و روان شناسی به ویژه روان کاوی، مطالعه جنبه ذهنی انسان است و وظیفه ای که در روان شناسی برای ادبیات تعریف شده ایجاد تعادل روانی یا در واقع عادت متعادل روانی در فرد است. اگر بپذیریم که استعداد رویاپرداز و ناهشیار شاعر و نویسنده در خدمت آفرینش اثر برای تسکین و رفع حالات عدم تعادل دنیای درونی وی و در واقع، خوددرمانی ناهشیار قرار می-گیرد پس این آفرینش محتملا تجلی اراده شاعر یا نویسنده برای دست یابی به تندرستی است و می تواند اثری مشابه در مخاطب ایجاد کند. خوشبختانه بسیاری از آثار ادبی ایران، مانند منظومه مورد بررسی در پژوهش حاضر، از ظرفیت قابل قبولی برای تحلیل های روان شناختی برخوردارند و از این طریق می توان به شناخت بهتری از جهان بینی و شخصیت نویسنده و ویژگی های محیط و جامعه او و البته فرهنگ نیاکان و مکنونات شخصیت جمعی آن قوم دست یافت. یافته های این تحقیق موید آن است که بانوگشسپ با بهره مندی از سطح بالای فضایل اخلاقی، الگویی از زن موفق اقوام ایرانی و ارزش مندی زنان در فرهنگ اصیل و باستانی این سرزمین است. روش گردآوری اطلاعات در این جستار، کتابخانه ای است؛ که جهت جمع آوری این اطلاعات در زمینه مبانی نظری و ادبیات تحقیق، از کتاب های مورد نیاز، مقالات و اینترنت و برای استخراج داده های اصلی تحقیق، از متن منظومه «بانوگشسپ نامه» استفاده شده؛ روش تحقیق توصیفی - تحلیلی است.

بانوگشسپ، یل بانو، کهن الگو، تحلیل روان شناختی