امکان سنجی استقرار نظام آموزش ضمن خدمت مجازی در دانشگاه آزاد اسلامی

هدف این پژوهش، امکان سنجی استقرار نظام آموزش ضمن خدمت مجازی در دانشگاه آزاد اسلامی از دیدگاه اعضای هیات علمی منطقه ی ۳ بود. تحقیق حاضر، به روش پیمایشی انجام شد. جامعه ی مورد مطالعه، کلیه ی اعضای هیات علمی تمام وقت و نیمه وقت ۲۰ واحد دانشگاهی منطقه ی سه به تعداد ۱۵۲۳ نفر بودند که براساس جدول کرجسی و مورگان تعداد ۳۱۰ نفر اعضای هیات علمی به روش تصادفی طبقه ای به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه ای محقق ساخته ۴۱ گویه ای براساس مقیاس لیکرت بود که پس از تعیین روایی و محاسبه پایایی آن به میزان ۰.۸۶ به اجرا درآمد. جهت تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی (آنووا و شفه، و کالموگروف- اسمیرنف و کروسکال والیس) استفاده شد. نتایج نشان داد که بین شرایط و امکانات استقرار نظام آموزش ضمن خدمت مجازی در واحدهای دانشگاهی مورد تحقیق، تفاوت معناداری وجود دارد. از طرفی تفاوت معناداری میان واحدهای دانشگاهی منطقه ی ۳ از نظر زمینه های کاربردی نظام آموزش ضمن خدمت مجازی وجود ندارد و عمدتا در پاسخ دهی به سوال دوم، آزمودنی ها اتفاق نظر داشتند. در پاسخ به سوال سوم پژوهش، پس از شناسایی موانع استقرار نظام آموزش ضمن خدمت مجازی، نتیجه گیری شد که تفاوت معناداری میان واحدهای دانشگاهی منطقه ی ۳ از نظر موانع استقرار نظام آموزش ضمن خدمت مجازی وجود دارد. در پاسخ به سوال چهارم پژوهش، پس از شناسایی عوامل تسهیل کننده ی استقرار نظام آموزش ضمن خدمت مجازی نتیجه گیری شد که تفاوت معناداری میان واحدهای دانشگاهی منطقه ی ۳ وجود دارد.

کلیدواژه ها:

امکان سنجی ، نظام آموزش ضمن خدمت ، آموزش مجازی ، آموزش عالی