مهدی قهرمان - استادیار گروه معارف اسلامی، دانشگاه صنعتی تبریز، تبریز، ایران
راحله جمالی - طلبه سطح چهار رشته علوم و معارف قرآن، حوزه علمیه الزهرا، تبریز، ایران.
سمیرا عطایی دیزجی - طلبه سطح سه رشته اخلاق و تربیت اسلامی، حوزه علمیه الزهرا، تبریز، ایران.

قلب از جمله واژههای مهمی است که در قرآن به وفور تکرار شده است؛ مفسران معانی متعددی غیر از قلب گوشتی صنوبری شکل برای آن ذکر کردهاند. از جمله مفسران معاصر که در مورد معنی این واژه مطالبی ارائه کردهاند، علامه طباطبایی(ره) و آیت الله جوادی آملی(مدظله) هستند. که نوشتار حاضر با هدف بررسی «کاربرد واژه قلب در قرآن» از دید این دو اندیشمند به روش کتابخانهای و به صورت توصیفی تحلیلی با مراجعه با آثار این دو بزرگوار به رشته تحریر درآمد. طبق مطالعات صورت گرفته در این جستار، آیت الله جوادی آملی(مدظله) واژه قلب را در معانی متعددی مانند روح و نفس، جایگاه محبت، ظرف علم، دگرگونی، قوه ادراک، جایگاه نزول وحی، جایگاه هدایت، ابزار شناخت، عقل و فطرت و جایگاه هیجانات انفعالی به کار برده است. لازم به ذکر است که در آثار علامه نیز، واژه قلب در تمامی معانی گفته شده به جز، ظرف علم و جایگاه هدایت به کاررفته است؛ به تبع مطالعات صورت گرفته مشخص گردید که اندیشه این دو بزرگوار در بیشتر موارد مطابق هم است و در موارد اندکی نیز تفاوت هایی با هم دارند.

معانی قلب, کاربرد قلب, مفهوم قلب, قلب در قرآن, علامه طباطبایی, آیت الله جوادی آملی