آیدا اعتمادی - گروه روانشناسی، پردیس علوم و تحقیقات خوزستان، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران
علیرضا حیدری - گروه روانشناسی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران
غلامرضا پاشا - گروه روانشناسی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران
سعید بختیارپور - گروه روانشناسی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران
بهنام مکوندی - گروه روانشناسی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران

این پژوهش با هدف اثر بخشی آموزش مهارت های زندگی در محیط کار بر فرسودگی شغلی  و شادکامی در کارکنان شرکت نفت اهواز انجام شد. طرح پژوهش، تجربی میدانی از نوع پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه­ی آماری پژوهش شامل کلیه کارکنان شرکت نفت اهواز بودند. نمونه تحقیق نیز شامل ۳۰ نفر از کارکنان بودند که بعد از غربال گری اولیه به صورت  تصادفی انتخاب و در گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. جهت اندازه گیری متغیر ها از  پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلش و پرسشنامه شادکامی آکسفورد استفاده شد. ابتدا هر دو گروه مورد پیش آزمون قرار گرفتند و سپس مداخله آزمایشی بر روی گروه آزمایش به صورت ۵ جلسه ۶ ساعتی آموزش مهارت های زندگی در محیط کار بر روی کارکنان گروه آزمایش اجرا شد، بعد از آن از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. برای تحلیل داده  ها نیز از روش تحلیل کوواریانس چند متغیری (MANCOVA) با استفاده از نرم افزار  SPSS ویراست ۲۱ استفاده شده است. نتایج تحلیل کوورایانس نشان داد که بین گروه آزمایش و کنترل در پس آزمون فرسودگی شغلی و شادکامی تفاوت معناداری وجود دارد(۰۰۰۱/۰ > p). مقایسه میانگین ها نشان داد اثر بخشی آموزش مهارت های زندگی در محیط کار باعث کاهش فرسودگی شغلی و افزایش شادکامی در کارکنان شده است.

آموزش مهارت های زندگی در محیط کار, برقراری ارتباط موثر, خودآگاهی, مدیریت استرس, فرسودگی شغلی, شادکامی