ارزیابی میزان توسعه یافتگی شهرستان های استان سیستان و بلوچستان به لحاظ برخورداری از خدمات رفاه اجتماعی

استان سیستان و بلوچستان با توجه به مرزی بودن و دوری از مرکز، در اکثر شاخص­های توسعه از محروم­ترین استان­های کشور است. در این استان با توجه به وسعت زیاد و پراکندگی شهرستان­ها، منابع و امکانات موردنیاز توسعه به صورت یکسان و متوازن توزیع نشده است. پژوهش حاضر با هدف بررسی سطح توسعه­یافتگی شهرستان­های استان سیستان و بلوچستان به لحاظ داشتن خدمات رفاه اجتماعی انجام گرفته است. اطلاعات موردنیاز تحقیق از سالنامه آماری سال ۱۳۹۳ استان اخذ شده و به منظور تعیین سطوح توسعه­یافتگی شهرستان­های استان از خدمات رفاه اجتماعی، از آمارهای سازمان­های بهزیستی، کمیته امداد امام (ره) و تامین اجتماعی استفاده شده است. جامعه آماری تحقیق، مشتمل بر ۱۹ شهرستان با توجه به تقسیمات سیاسی اداری در  سال ۱۳۹۵ می باشد. روش تحقیق توصیفی– تحلیلی و مدل­های مورد استفاده جهت رتبه­بندی شهرستان­های استان، تکنیک­های تاپسیس و موریس می باشند. نتایج نشان می­دهد که با توجه به معیارهای در نظر گرفته شده برای سطح­بندی شهرستان ها، بر اساس شاخص موریس به ترتیب شهرستان های زاهدان، زابل، نیکشهر و ایرانشهر برخوردارترین و شهرستان­های فنوج، قصرقند، مهرستان و میرجاوه کم برخوردارترین شهرستان­های استان می باشند. همچنین براساس تکنیک تاپسیس نیز مشخص شد که، شهرستان­های زاهدان، ایرانشهر، نیکشهر و زابل برخوردارترین شهرستان­های استان و شهرستان­های میرجاوه، قصرقند، فنوج و مهرستان کم برخوردارترین شهرستان­های استان از لحاظ برخورداری آنها از شاخص­های رفاه اجتماعی هستند.

کلیدواژه ها:

توسعه یافتگی ، رفاه اجتماعی ، تاپسیس ، شاخص موریس ، سیستان و بلوچستان