سیده سمیه موسوی - کارشناس ارشد مدیریت کشاورزی دانش آموخته دانشگاه آزاد اسلامی واحد شوشت

امروزه در سراسر جهان، نگرانی های روز افزونی در خصوص اثرات مخرب فن آوری های نوین کشاورزی بر روی محیط زیست ومنابع طبیعی و نیز قابلیت پایداری بلند مدت سیستم های زراعی وجود دارد. آلودگی و فرسایش خاک، آلودگی آب، استفادهبیش از حد از مواد شیمیایی، هدر رفت آب، کاهش ذخیره سفره های آب زیر زمینی، تخریب زیست بوم های طبیعی حیات وحش و مقاوم شدن آفات به آفت کش ها تنها بخش کوچکی از نگرانی های متخصصان محیط زیست، اکولوژیست ها،متخصصان کشاورزی، سیاستگذاران و عموم مردم هستند. در چند دهه اخیر با کاربرد بی رویه و نا به جای نهاده های شیمیاییدر بخش کشاورزی و توسعه دامپروری فشرده که صرفاٌ برای افزایش تولید گسترش یافته اند نه تنها جایگاه انسان در قالب نگهبانان طبیعت زیر سؤال رفته بلکه عدم پایداری در تولید که ناشی از این نگرش است امنیت غذایی خود انسان را نیز بهمخاطره انداخته است و امنیت غذایی یعنی اطمینان از اینکه همه مردم در همه اوقات به غذای اصلی مورد نیاز خویش به منظور تداوم یک زندگی سالم و فعال دسترسی مادی و اقتصادی داشته باشند و در خطر از دست دادن دسترسی خود نیز نباشند.

امنیت غذایی، توسعه پایدار