بررسی جایگاه خصوصی سازی بخش کشاورزی و تاثیر آن در توسعه پایدار

هم اکنون بیش از سه دهه از توجه جهانی به موضوع حفاظت محیط زیست وحدود دو دهه از مباحث پیرامون توسعه پایدار می گذرد . قبل از این ایام، در تمامی پروژه های توسعه، صرفاً دیدگاه اقتصادی و ایجاد درآمد و بازده اقتصادی بیشتر، مد نظر بود.لیکن در دهه 1791 میلادی این ذهنیت در افکار سیاست گذاران و برنامه ریزان توسعه مطرح گردید که این گونه روند رشد اقتصادی نهایتاً منجر به تخریب محیط زیست، نا برابری اجتماعی،کاهش منابع و ... می شود وجبران این معضلات در دراز مدتموجب ضررهای فراوان اقتصادی خواهد شد. از آنجایی که بین بخش کشاورزی و سایر بخش های اقتصادی کشور از لحاظساختاری تفاوت های بسیاری وجود دارد، شیوه ی خصوصی سازی در این بخش نیز با سایر بخش ها متفاوت است. دولت در بخش های مختلف اقتصادی در اجرای سیاست های خصوصی سازی موفق تر از بخش کشاورزی بوده است. در این مدت عمده یهدف دولت در اجرای تعدیل اقتصادی قطع پرداخت یارانه و واگذاری فعالیت های دولتی به بخش خصوصی بوده است و در بخشکشاورزی تنها به حذف یارانه اکتفا شده است یکی از علل اصلی عقب ماندگی های بخش کشاورزی درکشورهای در حال توسعه نسبت به کشورهای توسعه یافته، این است که در کشورهای توسعه یافته بخش کشاورزی از سوی بخش صنعت کاملاً حمایت میشود، اما در کشورهای در حال توسعه نه تنها چنین چیزی مصداق ندارد، بلکه این بخش کشاورزی است که تا اندازه ای کاستی های بخش صنعت را جبران می کند

کلیدواژه ها:

خصوصی سازی ، توسعه پایدار ، کشاورزی