امیرحسین افشاری - دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی، گروه روانشناسی بالینی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه سمنان، سمنان، ایران.
اسحق رحیمیان بوگر - دانشیار روانشناسی سلامت، گروه روانشناسی بالینی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه سمنان، سمنان، ایران.
محمود نجفی - دانشیار روانشناسی، گروه روانشناسی بالینی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه سمنان، سمنان، ایران.

مقدمه: هدف از این پژوهش اثر ساختاری استرس مزمن، تاب آوری و جسمانی سازی بر ناتوانی کارکردی در نشانگان بدنی کارکردی با نقش واسطه ای ذهنی سازی بود. روش: پژوهش حاضربا استفاده از مدل سازی معادلات ساختاری انجام شد. نمونه شامل ۴۰۰ نفر از مردان و زنان در سنین ۱۸ تا ۴۵ سال بودند که با استفاده از فراخوانی اینترنتی، پرسش نامه های استرس مزمن، تاب آوری، جسمانی سازی، ناتوانی کارکردی، ذهنی سازی و نشانگان بدنی کارکردی را تکمیل کردند. یافته ها: یافته ها با استفاده از آزمون تحلیل عاملی تاییدی، آزمون همبستگی و آزمون مدل یابی معادلات ساختاری تحلیل شدند. یافته ها در سطح معناداری (۰۵/۰>p) حاکی از برازش مناسب مدل داشت. (۵/۳=χ۲/df، ۹۱/۰=GFI، ۹۳/۰=CFI، ۸۴/۰=RMSEA، ۹۳/۰=NFI،  ۸۹/۰=IFI، ۵۸/۰=AGFI، ۶۵/۰=PGFI). نتیجه گیری: پیشنهاد می شود که برای بهبود و پیشگیری از ناتوانی کارکردی، علاوه بر نقش استرس، مداخلات و درمان های مبتنی بر ذهنی سازی و تاب آوری نیز در نظر گرفته شود.

ناتوانی کارکردی, نشانگان بدنی کارکردی, جسمانی سازی, استرس مزمن, تاب آوری, ذهنی سازی, مدل سازی معادلات ساختاری