بررسی اثر بخشی تدریس درس علوم تجربی به روش کاوشگری بر یادگیری دانش آموزان

امروزه آموزش، آماده کردن دانش آموزان برای زندگی در دنیایی ثابت و ایستا نیست، بلکه مهیا کردن آنها برای مقابله با تغییرات و چالشهای زندگی امروز و آینده است. در آموزش به روش سنتی، هدف، تسلط بر محتوا بدون تاکید روی توسعه مهارتها و نگرشها بود و دانش آموزان در واقع فقط گیرنده های دانش معلم خود بودند. در چنین نظامی معلمها دائم مشغول بالا بردن نمره های دانش آموزان خود هستند در حالیکه بچه ها به طور معناداری به یادگیری نمیرسند.[۱] اما آموزش به روش کاوشگری، در اصل، معتقد به آماده ساختن فرد برای یادگیری مستقل است و روش آن مبتنی بر مشارکت فعال شاگردان در فرآیند کاوشگری علمی است. کودکان، مشتاق و کنجکاو رشد و نمو خود هستند و آموزش کاوشگری، توان طبیعی و اکتشافی آنها را بهکار میگیرد و به آنها جهتهای خاصی برای کشف بهتر زمینه های جدید میدهد. هدف کلی آموزش کاوشگری، کمک به شاگردان در ایجاد نظم عقلی و مهارتهای لازم برای طرح پرسش و پژوهش برای پاسخ به آنها مبتنی بر کنجکاوی خود آنهاست. واژه کاوشگری اشاره به فرآیند کسب اطلاعات از راه تحقیق و بررسی توسط شخصی را دارد که مشتاق شناختن پدیده نهفته در یک پرسش است. کاوشگری میتواند به این صورت تعریف شود: »فرایند تشخیص مسئله، نقد آزمایشها، تشخیص جایگزینها، طراحی تحقیقها، بررسی حدس و گمانها، جستوجوی اطلاعات، مدلسازی، گفتوگو با همسالان و پروردن استدلالهای منسجم.«

کلیدواژه ها:

علوم تجربی ، کاوشگری ، یادگیری