مریم محمدی - دانشجوی کارشناسی پیوسته آموزش زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فرهنگیان پردیس علامه طباطبایی.ارومیه.ایران
محمد قهرمانی - فارغ التحصیل کارشناسی ارشد برنامه ریزی درسی دانشگاه آزاد اسلامی.میانه.ایران

پژوهش حاضر از نوع تحلیلی-مروری در ارتباط با مرثیه سرایی خاقانی، شاعر بزرگ قرن ششم می باشد. بازماندگی او از سفر بهخراسان منجر به روی آوردن وی به قصیده سرایی شده است. دیوان، تحفه العراقین، ختم الغرائب و نامه ها از یادگارهای او به سبکآذربایجانی می باشد. مرثیه در لغت به معنای گریستن بر مرده و در اشعار ادبی به آثاری اطلاق می شود که در ماتم گذشتگان سرودهشده باشد. خاقانی علاوه بر اینکه در سرودن مدح، هجو، حبسیه و هجو تبحر فراوانی داشته، در سرودن مرثیه هم، توانایی خود را بهاثبات رسانده است. مهم ترین فرد در رثاهای خانوادگی، رشید الدین، فرزند خاقانی است که در سن بیست سالگی به مرض سل مبتلاو چشم از جهان فرو بست. لذا در قطعه (اندوه گسار من شد و اندوه به من گذاشت)، که مورد بررسی ما واقع شده است، منظور شاعرهمسر اولش می باشد.

خاقانی، مرثیه، خراسان، اندوه، دیوان اشعار