فاطمه حسنوند - رشته ارشد معماری و شهرسازی

در دهه ای اخیر به دنبال گسترش بی رویه شهرها و اهمیت نقش روزافزون اتومبیل در شهر، به تدریج نقش عابر پیاده در فضاهای شهری کم رنگ شده است. این امر موجب کاهش سرزندگی فضاهای عمومی و کاهش فضایی مناسب برای تعاملات اجتماعی در شهر شده است. به دنبال ایجاد سرزندگی بیشتر و تبدیل سکونتگاه های شهری به شهرهای انسان محور، بسیاری از شهرها فضاهای بدون وسیله نقلیه ای به نام «پیاده راه» ساختند. پژوهش حاضر به دنبال تحلیل نقش پیاده راه ...... به منزله فضای عمومی سرزندگی فضاهای شهری است. برای جمع آوری داده ها تجزیه و تحلیل آنها روش توصیفی - تحلیلی به کار گرفته شد. جامعه آماری تحقیق تمام افرادی است که در محدوده پیاده راه حضور دارند. پس از انتخاب نمونه تعداد ۲۸۹ پرسشنامه در محدوده پیاده راه و در میان کسبه محلی، ساکنان اطراف و بازدیدکنندگان از فضا توزیع وتوزیع آن با استفاده از نرم افزار SPLS تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان می دهد پیاده راه با توجه به کار کرد و ساختار کنونی خود نتونسته موجب سرزندگی محیط شود و در ایجاد فضایی برای تداوم حضور عابران و فعالیت های انسانی ناموفق بوده است، زیرا میزان اثرگذاری هر کدام از ابعاد پیاده راه به حدی نبوده است که در کنار سایر عوامل بتواند موجب سرزندگی محیط شود. در بین ابعاد پیاده راه دسترسی با ضریب ۰/۲۲۶ بیشترین اهمیت را در سرزندگی داشته است. اما وضعیت سایر شاخص ها از جمله کیفیت کالبدی با وزن ۰/۱۸۶ و امنیت اجتماعی با ۰/۱۸۹ در محدوده پیاده راه نامناسب است. در بین ابعاد سرزندگی هم تعامل و حس مکان با وزن ۰/۱۷۸ و ایمنی وامنیت با وزن ۰/۱۷۷ نسبت به سایر شاخص ها در وضعیت بهتری قرار دارد و ابعاد تنوع و جذابیت محیط با وزن ۰/۱۵۳ و برد دامنه پیاده راه راه با وزن ۰/۱۵۵ نامناسب است.

پیاده راه، سوزندگی، شهر خرم اباد، فضاهای عمومی