فرهاد شیویاری - .
عصمت ایاسه - .
فاطمه هاشمی زاده - .
پریا قیصری - .

اختلالات یادگیری خاص به نقایصی اطلاق می شود که در آن کودک مبتلا، در زمینه کسب مهارت های مورد انتظار خواندن، نوشتن، تکلم و یا ریاضیات نسبت به کودکان هم سن و دارای ظرفیت هوشی مناسب در سطحی پایین تر می باشد. تاکنون تعاریف متعددی از اختلالات یادگیری ارائه شده است. طبق پنجمین راهنمای آماری و تشخیصی اختلالات روانی، اختلال یادگیری زمانی تشخیص داده می شود که فرد حداقل به مدت ۶ ماه در یکی از موارد: نادرست یا کند خواندن کلمات، درک معنی آنچه خوانده می شود، املا، بیان نوشتاری، محاسبه و استدلال ریاضیات نقص و مشکل داشته باشد و این توانایی ها بسیار پایین تر از آن باشند که با توجه به سن تقویمی از فرد انتظار می رود و به میزان چشمگیری با فعالیت های روزمره زندگی و پیشرفت تحصیلی فرد تداخل کند. درواقع اختلالات یادگیری اصطلاحی کلی برای گروه ناهمگنی از اختلالات است که از طریق مشکلات بارز در کسب و استفاده از مهارت گوش دادن، سخن گویی، خواندن، نوشتن و استدلال یا مهارت های ریاضی جلوه گر می شود. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد کودکان مبتلا به اختلال یادگیری دارای نواقصی در کارکردهای اجرایی می باشند. کارکردهای اجرایی را می توان مجموعه ای از توانایی های عالی از جمله بازداری خودآغازی گری، برنامه ریزی راهبردی، انعطاف شناختی و کنترل تکانه دانست. کارکردهایی چون سازمان دهی، تصمیم گیری، حافظه کاری، حفظ و تبدیل کنترل حرکتی، احساس و ادراک زمان[ ، پیش بینی آینده، بازسازی، زبان درونی و حل مسئله را می توان از جمله مهم ترین کارکردهای اجرایی عصب شناختی دانست که در زندگی، یادگیری و کنش های هوشی به انسان کمک می کنند.

اختلال، یادگیری، شنیداری، دیداری، اختلال یادگیری، سرعت پردازش.