علی محمدی رجا - کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد اسلامی، واحد شوشتر

از آنجا که فرهنگ آپارتمان نشینی بین ساکنین حاشیه رایج نیست و زمین ارزان، ارزش زمین را پایین جلوه میدهد؛تمایل به زندگی در مسکن یک طبقه در بین حاشیه نشینان باعث شده که از هم گسیختگی و گسترش فیزیکی و افقیشهرها افزایش یابد. افزایش تصاعدی جمعیت بعد از انقلاب و بعد از جنگ و توزیع جمعیت بصورن نامتعادل و نامتوازنمنجر به پیدایش سکونتگاه های غیر متعارف در اطراف شهرها، ساخت در اراضی پست مسئله دار، مسکن ناهنجار با مصالحنامرغوب، سازه ناپایدار، ترکیب جمعیتی متشکل از اقشار بسیار تهیدست با مشاغل پست و آسیب پذیر، فقدان امنیت تصرف وتهدید به تخریب، مانع قلمداد شدن در روند برنامه ریزی شهری، لحاظ نشدن بعنوان گروه های هدف در برنامه ریزی، عدمبهره مندی از منابع، گسست از پیکره شهر، نابسامانی کالبدی شهر از حیث فقدان یا کمبود خدمات شهری در نتیجه تشدیدانزوای اجتماعی و به طبع آن عدم قابلیت مشارکت در برنامه های بهسازی و ارتقاء کیفیت سکونت شده است. با گسترشکالبدی این سکونگاه ها به اراضی مجاور، مخاطرات زیست محیطی برای اراضی پیرامون و خود این سکونگاه ها به بار می آیدکه این عامل، خود باعث ناپایداری و تزلزل بیش از پیش اساس شکل گیری سکونتگاه های غیر رسمی می گردد و از طرفی،فقدان خدمات آموزشی، بهداشتی، فرهنگی ناشی از فقر اقتصادی، زنجیره ی آسیب پذیری و زمینه تشدید انزوای اجتماعی ومطرح شدن بعنوان کانون انواع بزهکاری و تهدید امنیت اجتماعی از سوی سیاستمداران و مدیران شهری را منجر می شود.

سکونتگاه های غیر رسمی، ساماندهی، کالبد شهر