روابط ایران و لیبی از بدو انقلاب تاکنون فراز و نشیب هایی داشته است و چندی از عوامل باعث همگرایی و چندی باعث واگرایی در روابط دو کشور شده است. پژوهش حاضر با بهره گیری از نظریه واقع­گرایی ساختاری، چرایی گسترش روابط سیاسی جمهوری اسلامی ایران و لیبی و نیز علل تزلزل و واگرایی در روابط دو کشور را مورد بررسی قرار می دهد. در این راستا با تحلیل وقایع در مقطع بعد از انقلاب اسلامی، در می یابیم که گسترش روابط سیاسی بین جمهوری اسلامی ایران و لیبی نتیجه تحولات بین المللی و منطقه ای بوده که موجب همگرایی بیشتر دو کشور شده است. شاهد این مدعا مبارزه هردو کشور با سلطه ایالات متحده بر نظام بین الملل و حمایت لیبی از مواضع ایران در جنگ تحمیلی می باشد

روابط سیاسی جمهوری اسلامی ایران و لیبی, واقع گرایی ساختاری, نظام بین الملل, جنگ تحمیلی, امام موسی صدر