فاطمه سفید کن - استاد پژوهش، بخش تحقیقات گیاهان دارویی و محصولات فرعی، موسسه تحقیقات جنگلها و مراتع کشور، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، ایران
ودود صمدی - کارشناس پژوهش، موسسه تحقیقات جنگلها و مراتع کشور، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، ایران
مهشید رحیمی فرد - استادیار پژوهش، بخش تحقیقات گیاهان دارویی و محصولات فرعی، موسسه تحقیقات جنگلها و مراتع کشور، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، ایران
راضیه عظیمی اتر گله - استادیار پژوهش، بخش تحقیقات گیاهان دارویی و محصولات فرعی، موسسه تحقیقات جنگلها و مراتع کشور، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، ایران
امیر حسین تقی زاده - استادیار پژوهش، بخش تحقیقات گیاهان دارویی و محصولات فرعی، موسسه تحقیقات جنگلها و مراتع کشور، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، ایران

کشت و مصرف گل محمدی (.Rosa damascene Mill) در ایران سابقه ای طولانی دارد و ایران یکی از خاستگاه های آن است (Chevallier, ۲۰۰۱).اعتقاد بر این است که تقطیر گل محمدی برای تولید اسانس در اواخر قرن هفتم پس از میلاد آغاز شده و ایران تا قرن شانزدهم، تولید کننده اصلی اسانس رز بوده و آن را به سراسر جهان صادر می کرده است (Tabaei-Aghdaei et al., ۲۰۰۷؛ Rusanov et al., ۲۰۰۵؛ Guenther, ۱۹۵۲).در حال حاضر، ایران و پس از آن ترکیه و بلغارستان، از بزرگ ترین تولیدکنندگان گل محمدی در جهان محسوب می شوند. بیش از ۷۰درصد گل محمدی دنیا در ایران تولید می شود و می توان گفت مهم ترین گیاه دارویی در ایران، پس از زعفران، گل محمدی است.سطح زیر کشت وسیع گل محمدی در کشور، سابقه دیرینه گلاب گیری سنتی، تولید گلاب و اسانس در سطح صنعتی و از آنها مهم تر خواص دارویی و عطر خوش بوی گل محمدی، مصرف وسیع گلاب و سایر فراورده های گل محمدی در بین مردم ایران و کشورهای دیگر، به ویژه کشورهای همسایه، باعث اهمیت ویژه این گیاه در کشور شده است (سفیدکن، ۱۳۹۶).